ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΩΤΑ

Η αναγκαιότητα της μετάνοιας

Με το κήρυγμα της μετάνοιας αρχίζει ο Κύριός μας την επίγεια δράση Του, όπως μας αποκαλύπτει η σημερινή Ευαγγελική περικοπή, αγαπητοί μου αδελφοί. Ομιλεί στους ανθρώπους για την ανάγκη αλλαγής και ανανεώσεως, προκειμένου να δεχτούν στη ζωή τους τη χάρη του Θεού. Καλεί, μάλιστα, τους ανθρώπους να μετανοούμε συνεχώς, γιατί, όπως καθημερινά αμαρτάνουμε, είναι ανάγκη, κατά τον ίδιο τρόπο, να μετανοούμε, για να έχουμε στην ψυχή μας την εσωτερική χαρά και τη γαλήνη. Μετά τον Κύριό μας, το κήρυγμα της μετάνοιας ανέλαβαν οι Μαθητές Του και Απόστολοι των εθνών, οι οποίοι γύρισαν ολόκληρο τον κόσμο ευαγγελιζόμενοι τον Λόγον της αληθείας.

Αν και είναι απαραίτητος όρος για τη ζωή του κάθε ανθρώπου η μετάνοια, εντούτοις πολλοί άνθρωποι της εποχής μας, στέκονται απέναντί της με διάθεση αμφισβήτησης της αξίας της και με θυμηδία ακούν να γίνεται λόγος γι’ αυτήν. Με την αρνητική αυτή στάση τους αυτοκαταδικάζονται σε μια μόνιμη κατάσταση θλίψης και δυστυχίας, ενώ οι ίδιοι θέλουν να πιστεύουν, κι εξωτερικά ίσως να το δείχνουν, ότι είναι αυτάρκεις και απελευθερωμένοι από κάθε είδους προκατάληψη. Αυτοί οι άνθρωποι, σε στιγμές, όμως, αυτοκριτικής και ειλικρινούς συζήτησης με τον εαυτό τους, ομολογούν πως, ενώ τα έχουν όλα, εντούτοις κάτι τους λείπει, για να αισθανθούν πραγματικά ευτυχισμένοι. Από τους ανθρώπους αυτούς λείπει ο Θεός, για την οικειοποίηση του Οποίου, μόνο ένας τρόπος υπάρχει: η μετάνοια.

Η μετάνοια είναι επιστροφή από την απομόνωση στην αγάπη και στην κοινωνία του Θεού, από το σκοτάδι στο φως, από το θάνατο στη ζωή. Δεν είναι ένα εξωτερικό γνώρισμα ή μία στιγμιαία συναισθηματική πραγματικότητα. Είναι συγκλονισμός ολόκληρου του ανθρώπου, μία εσωτερική κοσμογονία, μία διά βίου κατάσταση, μία συνεχής προσπάθεια ανόρθωσης από το βούρκο της αμαρτίας. Μετάνοια δεν είναι ο φόβος, ούτε η μεταμέλεια, ούτε τα δάκρυα, ούτε οι τύψεις της συνειδήσεως. Είναι δυνατόν να συμβαίνουν όλα αυτά, άλλα να λείπει η αληθινή μετάνοια. Και ο Ιούδας μεταμελήθηκε, αλλά δεν μετανόησε.

Η μετάνοια δεν είναι μία πράξη, αλλά μία στάση ζωής. Πολλοί Χριστιανοί, αν και μπαινοβγαίνουν στα εξομολογητήρια, δεν νιώθουν τη χαρά της μετάνοιας, γιατί την έχουν ταυτίσει με την περίοδο των μεγάλων γιορτών. Η μετάνοια, όμως, δεν επιδέχεται χρονικό περιορισμό. Είναι κάτι που δε χωρά αναβολή, που δεν μπορεί να περιμένει.

Η νηστεία, η προσευχή, η μελέτη των Γραφών δεν αρκούν για την απόκτηση της χάριτος του Θεού. Μόνο αυτές οι ενέργειες, χωρίς τη μετάνοια, οδηγούν σε μια τυπική και ευσεβιστική θεώρηση της πνευματικής ζωής και σε μία φαρισαϊκή αντιμετώπιση των συνανθρώπων μας. Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι η πνευματική ζωή αξιολογείται από τη στάση που παίρνουμε απέναντι στο μυστήριο της μετάνοιας. Και ακόμα δεν πρέπει να μας ξεφεύγει το γεγονός ότι πολλοί αμαρτωλοί, πόρνες, τελώνες και άσωτοι, μ’ ένα δάκρυ, μ’ ένα καρδιακό στεναγμό, μ’ ένα Μνήσθητί μου Κύριε, άνοιξαν την πύλη του Παραδείσου.

Σ’ εκείνους που πέφτουν συχνά, που δεν μπορούν εύκολα να ξεκολλήσουν από το πάθος, σήμερα ο Ιησούς δίνει μία ελπίδα: «Μετανοείτε, σηκωθείτε». Κι αν πάλι πέσετε, ξανασηκωθείτε. Μη μείνετε στάσιμοι στην κατάσταση της πτώσεως. Μη πείτε ποτέ ότι δεν μπορείτε να ξεπεράσετε την κατάσταση που σας βασανίζει. Ζητήστε το έλεος του Θεού. Δεχθείτε τη φιλάνθρωπη χάρη του Θεού στο μυστήριο της εξομολογήσεως και θα δείτε ότι θα πάρετε δυνάμεις για να συνεχίσετε τον αγώνα της ζωής. ΑΜΗΝ!