Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2011

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΛΟΥΚΑ

Αγίων Μαρτύρων Ζηνοβίου και Ζηνοβίας
Η τιμή των Αγίων Μαρτύρων
Στα πρόσωπα των σήμερα εορταζόμενων αδελφών Μαρτύρων Ζηνοβίου και Ζηνοβίας, αδελφοί μου, συναντά κανείς την απόλυτη αγάπη και αφιέρωση των ανθρώπων του Θεού στον Ιησού Χριστό, η οποία, διαχρονικά, φθάνει μέχρι και αυτού του μαρτυρίου, αφού καμία κοσμική ενασχόληση, καμία ανθρώπινη εξάρτηση, καμία δύναμη και εξουσία δεν είναι σε θέση να αλλοιώσουν την πίστη και να κάμψουν το φρόνημα των αληθινών ομολογητών της αληθείας.
Ο Ζηνόβιος ήταν ανάργυρος ιατρός, ο οποίος έφθασε σε σημείο να θαυματουργεί επί των ασθενών του με την επίκληση, απλά, του ονόματος του Χριστού. Η φήμη του προκάλεσε τον σκληρό ειδωλολάτρη έπαρχο της Κιλικίας Λυσία, ο οποίος έκανε τα πάντα για να τον πείσει να αρνηθεί την πίστη στον Χριστό, ελπίζοντας, έτσι, στην μεταστροφή και των υπολοίπων Χριστιανών της περιοχής. Η πρόκληση του επάρχου έγινε αφορμή θαυμαστής ομολογίας πίστεως εκ μέρους του Ζηνοβίου, η οποία προκάλεσε την μήνη του Λυσίου και την αρχή απίστευτων βασανιστηρίων και οδυνών για τον ίδιο. Η είδηση του βασανισμού του Ζηνοβίου προκάλεσε την έντονη αντίδραση της αδελφής του Ζηνοβίας, η οποία στηλίτευσε δημόσια τον έπαρχο, ομολογώντας και η ίδια, με παρρησία, την πίστη της στον μόνο αληθινό Θεό, τον Κύριο Ιησού Χριστό. Το αποτέλεσμα της θαρραλέας στάσης των δύο αδελφών ήταν να κοσμηθεί η Εκκλησία μας από το αίμα δύο νέων μαρτύρων, που λειτουργούν στη διάρκεια του χρόνου ως υποδείγματα πίστεως και μαρτυρικής αφιερώσεως στην αγάπη του Θεού.
Τα μαρτυρικά πρόσωπα των δύο αδελφών ανήκουν στη χορεία των δισμυρίων Αγίων Μαρτύρων, ανδρών και γυναικών, το αίμα των οποίων διαχρονικά λειτουργεί ως το δομικό εκείνο στοιχείο πάνω στο οποίο θεμελιώθηκε και αναπτύσσεται διαρκώς το οικοδόμημα της Εκκλησίας μέσα στην ιστορία. Προβάλλονται δε καθημερινά ενώπιόν μας, ως παραδείγματα υπομονής στις θλίψεις, καρτερίας στις δοκιμασίες και άγκυρα ελπίδας για το αίσιο τέλος του πνευματικού μας αγώνα. Η οφειλόμενη τιμή, όμως, προς τα πρόσωπά τους δεν πρέπει να περιορίζεται σε απλές νοσταλγικές ή θαυμαστικές αναφορές. Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ο οποίος έζησε στην εποχή που η Εκκλησία έβγαινε από το σκοτάδι των διωγμών στο φως της ελευθερίας, καθόρισε με μια φράση τον τρόπο τιμής και αναγνώρισης της θυσίας των Αγίων Μαρτύρων: «Τιμή Μάρτυρος, μίμησις Μάρτυρος».
Στην εποχή μας, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, η μίμηση των Μαρτύρων δεν αφορά την θυσία της ζωής για την αγάπη του Χριστού. Πλέον, η πίστη είναι προσωπικό δικαίωμα, το οποίο ελεύθερα και ακώλυτα μπορεί να χαρακτηρίζει την ζωή του κάθε ανθρώπου. Την ίδια στιγμή, όμως, αυτό το δικαίωμα στην πίστη δοκιμάζεται από μια σειρά συνειδησιακών διώξεων, που στοχεύουν στην απαξίωση και στον ευτελισμό της στα μάτια του σύγχρονου και αυτάρκη ανθρώπου. Σήμερα η πίστη στον Χριστό θεωρείται ξεπερασμένη, ενώ η συμμετοχή στη ζωή της Εκκλησίας ξένη προς το πνεύμα της προόδου και του εκσυγχρονισμού που διέπει την ανθρώπινη κοινωνία. Καταβάλλεται συστηματική προσπάθεια να τεθεί στο περιθώριο η θρησκευτική έκφραση και να συσχετιστεί με πρόσωπα χαμηλού μορφωτικού επιπέδου, τα οποία δήθεν δεν μπορούν να ακολουθήσουν το πνεύμα της εποχής. Μιας εποχής που, στη θέση του Θεού, τοποθετεί άλλους «θεούς», όπως το χρήμα, την δύναμη της εξουσίας, τα εντυπωσιακά επιτεύγματα της επιστήμης, δημιουργώντας ένα πλαίσιο ζωής ανθρωποκεντρικό, απ’ όπου απουσιάζει κάθε λόγος και σκέψη περί Θεού.
Σ’ ένα τέτοιο πλαίσιο, λοιπόν, αγγίζει τα όρια του μαρτυρίου η προσήλωση των ανθρώπων του Θεού στη ζωή της Εκκλησίας, η περιφρόνηση της κοσμικής καταφοράς, η οποία διέρχεται κάθε μέσο για να κυριαρχήσει στις ανθρώπινες συνειδήσεις. Είναι μαρτύριο σήμερα, να ζει κανείς επί τη βάσει Χριστιανικών αρχών, να βιώνει την αγάπη του Χριστού και την αληθινή κοινωνική δικαιοσύνη, να εργάζεται εθελοντικά για την ανακούφιση του ανθρώπινου πόνου, ενώ γύρω του, το πνεύμα του κόσμου καλλιεργεί την αδιαφορία και τον «ωχαδελφισμό». Είναι μαρτύριο, σήμερα, να μάχεται κανείς τον κόσμο της αμαρτίας και να επιλέγει για τον εαυτό του τον δρόμο της μετανοίας, αρνούμενος τον πειρασμό της σύγχρονης ασυδοσίας, η οποία κάνει, τελικά, τον άνθρωπο σκλάβο των επιλογών και των ποικίλων εξαρτήσεών του.
Αυτός είναι και ο τρόπος μίμησης της ζωής των Αγίων Μαρτύρων στον οποίο μάς καλεί σήμερα η Εκκλησία μας, αδελφοί μου. Είναι ο τρόπος της αντίστασης στις καταστροφικές επιλογές του κόσμου, τις οποίες πληθωρικά πληρώνουμε σήμερα. Και όπως κάθε αντίσταση, έτσι κι αυτή οδηγεί στον δρόμο της αληθινής ελευθερίας και της ποθητής κοινωνίας με τον Θεό. ΑΜΗΝ!

Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2011

ΟΜΑΔΑ ΝΕΩΝ - ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΩΝ



Σάββατο 12 Νοεμβρίου 2011, ώρα 18:00
Πανηγυρικός Εσπερινός Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου -
ομιλία με θέμα: «Ευλογημένη η Βασιλεία του Πατρός
και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος»
Ομιλητής: π. Παντελεήμων Ψάρρης

Σάββατο 19 Νοεμβρίου 2011, ώρα 18:00
Ομιλία με θέμα: «Ο μονογενής Υιός και Λόγος του Θεού...»
Ομιλητής: π. Ιερόθεος Βαμβακάρης

Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2011, ώρα 18:00
Μεθεόρτιος Εσπερινός - Παράκληση στον Άγιο Στυλιανό -
ομιλία με θέμα: «Ο Άγιος Στυλιανός, προστάτης των παιδιών»
Ομιλητής: π. Ανανίας Κουστένης

Σάββατο 10 Δεκεμβρίου 2011, ώρα 18:00
Ομιλία με θέμα: «Ο Θεός ο άγιος, ο εν αγίοις αναπαυόμενος...»
Ομιλητής: π. Εφραίμ Παναούσης

Σάββατο 14 Ιανουαρίου 2012, ώρα 18:00
Ομιλία με θέμα: «Έλλαμψον εν ταις καρδίαις ημών...»
Ομιλητής: π. Πολύκαρπος Μπόγρης

Μπορείτε να κατεβάσετε το πρόγραμμα από εδώ.

ΕΟΡΤΑΣΜΟΣ ΑΓΙΑΣ ΕΛΕΝΗΣ ΣΙΝΩΠΙΤΙΔΟΣ

ΕΟΡΤΑΣΜΟΣ ΑΓΙΑΣ ΕΛΕΝΗΣ
ΤΗΣ ΣΙΝΩΠΙΤΙΔΟΣ ΠΡΟΣΤΑΤΙΔΟΣ ΤΗΣ ΚΕΦΑΛΑΛΓΙΑΣ

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΟΡΤΑΣΜΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΑ 31 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ
ώρα 5:00 μ.μ.   Μέγας Πανηγυρικός Εσπερινός - Εσπερινό κήρυγμα από τον π. Νεκτάριο Βιτάλη
ώρα 9:00 μ.μ.   Ιερά Αγρυπνία
ΤΡΙΤΗ 1 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ
ώρα 7:00 π.μ.   Όρθρος - Θεία Λειτουργία μετ’ αρτοκλασίας και θείου Κηρύγματος
ώρα 6:00 μ.μ.   Μεθεόρτιος Εσπερινός - Παράκληση στην Αγία Ελένη

Κατά το διήμερο του εορτασμού θα εκτεθεί εις προσκύνηση τεμάχιο του Ιερού Λειψάνου της Αγ. Ελένης της Σινωπίτιδος

Κυριακή 23 Οκτωβρίου 2011

ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ΄ ΛΟΥΚΑ

Αγίου Αποστόλου Ιακώβου του Αδελφοθέου
Η αποφυγή της πορνείας
Ο σήμερα εορταζόμενος Απόστολος Ιάκωβος, αγαπητοί μου, έμεινε στην βιβλική ιστορία ως Αδελφόθεος, καθώς ήταν τέκνο του Ιωσήφ του Μνήστορος από τον πρώτο του γάμο. Διακρινόταν για την ασκητική ζωή του, για την αυστηρότητα του ήθους του, αλλά και το μέγεθος της δικαιοσύνης του. Τα χαρίσματά του αυτά έκαναν την χορεία των Αποστόλων, μετά την Ανάληψη του Κυρίου, να τον εκλέξει πρώτο Επίσκοπο της Αγίας πόλεως των Ιεροσολύμων, όπου και προήδρευσε της πρώτης Αποστολικής Συνόδου. Στη Σύνοδο εκείνη ετέθη το ζήτημα της εισδοχής στην Εκκλησία του Χριστού των πρώην εθνικών – ειδωλολατρών και το αν πρέπει αυτοί να περιτέμνονται ασπαζόμενοι τη Χριστιανική πίστη. Ο Ιάκωβος εξήγησε ότι τα νέα μέλη της Εκκλησίας δεν πρέπει να επιβαρύνονται με τις επιταγές του Νόμου της Παλαιάς Διαθήκης, αλλά να τους ζητηθεί να απέχουν μόνο από τις συνήθειες της παλαιάς ειδωλολατρικής τους πίστης και από την πορνεία, η οποία ήταν τρόπος ζωής μεταξύ των ειδωλολατρών. Συνέταξε επιστολή που περιλαμβάνεται στα βιβλία της Καινής Διαθήκης, όπου διορθώνει όσους θεωρούν τον Θεό ως αιτία των κακών, προτρέπει η πίστη να είναι καρπός της ζωής και όχι απλά των λόγων των Χριστιανών, ενώ συμβουλεύει για το πώς μπορεί να διάγει κανείς θεάρεστο βίο και να αποκτήσει την σοφία του Θεού. Ο Απόστολος Ιάκωβος βρήκε μαρτυρικό θάνατο από τα χέρια των Εβραίων, οι οποίοι ουδέποτε ανέχθηκαν και συγχώρεσαν την αγάπη και την αφοσίωσή του στον Ιησού Χριστό.
Ο βίος του Αγίου Ιακώβου μάς δίδει πολλές αφορμές για σχόλια και ωφέλημα συμπεράσματα. Θα επιμείνουμε, όμως, σε μία απ’ αυτές που είναι η επιμονή του για την αποφυγή των σαρκικών αμαρτημάτων από τα μέλη της Εκκλησίας του Χριστού.
Στην εποχή μας τείνει να κυριαρχήσει η άποψη ότι η ανηθικότητα, όπως την επισημαίνει και καυτηριάζει ο λόγος του Θεού, είναι έννοια πλασματική, εφεύρημα της Εκκλησίας για να ποδηγετεί τους ανθρώπους και να τους φοβίζει με την απειλή της Θείας τιμωρίας. Θεωρείται δε απολύτως φυσικό ο άνθρωπος να υπακούει και να ενεργεί στα κελεύσματα των ενστίκτων του, σ’ αντίθεση με την προτροπή της Εκκλησίας μας για αυτοκυριαρχία. Συμβαίνει, όμως και κάτι ακόμα. «Στη σημερινή ορολογία η ηθική ζωή και ο ηθικός άνθρωπος αντιπαραβάλλονται, συνήθως, προς την φυσική ζωή και τον φυσικό άνθρωπο ως πράγματα διάφορα και ενάντια. Φυσικός άνθρωπος θεωρείται ο συμμορφούμενος προς τις επιθυμίες και τις αδυναμίες του. Και αυτή η ζωή του ανθρώπου χαρακτηρίζεται ως φυσική ζωή. Αντιθέτως, ο ηθικός άνθρωπος εκλαμβάνεται, λίγο ως πολύ, αρνητής της ζωής και ο βίος του θεωρείται μη φυσικός. Τέτοια, όμως, θεώρηση των πραγμάτων είναι τελείως ξένη και αντίθετη με την διδασκαλία των Ελλήνων Πατέρων. Κατ’ αυτούς η ηθική ζωή είναι η κατ’ εξοχήν φυσική ζωή του ανθρώπου και κατ’ εξοχήν φυσικός άνθρωπος είναι ο ηθικός άνθρωπος». Αυτή η αυθαίρετη αντιπαράθεση του φυσικού προς τον ηθικό τρόπο ζωής, που δεν υφίσταται στη σκέψη της Εκκλησίας, είναι σημείο σαφούς αδυναμίας του σύγχρονου ανθρώπου να κυριαρχήσει στα πάθη του και να εναρμονίσει σώμα και ψυχή στον αγώνα για την επίτευξη της σωτηρίας.
Προς όλους εκείνους που υπερεκτιμούν τον ηδονικό τρόπο ζωής, μη βάζοντας όρια και φραγμούς στη σαρκικότητά τους ή δηλώνουν αδυναμία να αντισταθούν στα σωματικά θέλγητρα, ο Όσιος Εφραίμ ο Σύρος υποδεικνύει να φέρουν στο νου τους τις εξής εικόνες: «Αν μάς ενοχλεί η σαρκική επιθυμία, ας σκύψουμε επάνω εις τον τάφον και ας ίδωμεν τα μυστήρια της φύσεώς μας. Τον σκελετόν, τα απογυμνωμένα από τας σάρκας κρανία και τα υπόλοιπα οστά. Αφού δε τα ίδωμεν, ας θεωρήσουμε ότι βλέπουμε σε εκείνα τους εαυτούς μας και τότε ας σκεφθούμε που επήγε το κάλος του άνθους της παρούσης ζωής, το ωραίο χρώμα εις το πρόσωπον και η υπόλοιπος ωραιότης. Με αυτήν την σκέψιν θα σβήσει η φλόγα της σαρκός».
Ο ηθικός τρόπος ζωής ή η εκτροπή προς το σαρκικό φρόνημα δεν πρέπει να συνδέονται ή να αποδίδονται τόσο στο σώμα, όσο στον νου και στη σκέψη του ανθρώπου. Το σώμα δεν είναι από τη φύση του χυδαίο. Γίνεται, όμως, χυδαίο όταν το μεταχειριζόμαστε χυδαία. Οι πονηρές επιθυμίες πρώτα ενεργοποιούν τη σκέψη, καλλιεργούνται στον νου και, στη συνέχεια, λαμβάνουν τη μορφή σαρκικής ενέργειας και πράξης. Γι’ αυτό ο άνθρωπος του Θεού ρίχνει μεγάλο βάρος στην καλλιέργεια των αρετών, στην ανάπτυξη και βελτίωση της πνευματικής του ζωής, στη συχνή συμμετοχή στη Μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας. Επιδιώκει τη συστηματική καταφυγή στο πετραχήλι του πνευματικού και την προσέλευσή του Ποτήριο της ζωής.
Με τον τρόπο αυτό καλλιεργείται το αντίδοτο του σαρκικού φρονήματος και της πορνείας που είναι η αγνότητα. Στο άκουσμά της πολλοί, ίσως, να μειδιάσουν συγκαταβατικά. Άλλοι μπορεί να εξεγερθούν λέγοντας ότι δεν είναι δυνατόν να μιλούμε για εγκράτεια και αγνότητα στον 21ο αιώνα. Άραγε, έχει σχέση η κάθε χρονική στιγμή και εποχή με τον αγώνα κατά της αμαρτίας και τη βίωση του θελήματος του Θεού; Μήπως ο Ευαγγελικός λόγος ανήκει, πλέον, στο χθες και θεωρείται ανεφάρμοστος στα δεδομένα του σήμερα; Το πνεύμα του κόσμου αυτό θέλει να πιστεύει και έτσι να ζει. Δικαίωμά του. Τα μέλη της Εκκλησίας, όμως, οφείλουν ν’ αντιστέκονται, γιατί γνωρίζουν ότι ο Χριστός είναι διαχρονικά ο Ίδιος, ακέραιος και αταλάντευτος, όχι ηθικολόγος, αλλά αληθινός, όχι σκληρός εκδικητής και τιμωρός εκείνου που πέφτει στην προσπάθειά του να κυριαρχήσει στα ένστικτά του, αλλά αγαπητικός και συγκαταβατικός, σπλαχνικός και συγχωρητικός σ’ εκείνον που βρίσκει τον δρόμο της μετανοίας για να ξεκινήσει και πάλι τον αγώνα.
Σ’ Αυτόν τον Κύριο, αγαπητοί μου, ας εναποθέσουμε τις ελπίδες της ζωής μας, χωρίς να απογοητευόμαστε από τα λάθη και τις πτώσεις μας, όσο μεγάλες και βαριές κι αν είναι. Το κακό δεν είναι η πτώση στην αμαρτία, αλλά η εμμονή σ’ αυτή. Μετάνοια και αντίσταση. Αυτό είναι το μήνυμα. Και είναι και επίκαιρο και εφαρμόσιμο. ΑΜΗΝ!