ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΑΠΟΚΡΕΩ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΑΠΟΚΡΕΩ

(Ματθαίου κε΄, 31-46)

Η τρίτη Κυριακή του Τριωδίου είναι αφιερωμένη στο πιο φοβερό γεγονός της ανθρώπινης ιστορίας, στη μέλλουσα Κρίση, ως απαραίτητος προβληματισμός των πιστών την αγωνιστική αυτή περίοδο.

Η μέλλουσα Κρίση είναι θεμελιώδης πίστη της χριστιανικής διδασκαλίας, η οποία θα επισυμβεί στο τέλος αυτού του πρόσκαιρου κόσμου και περιγράφεται σαφέστατα στο ευαγγέλιο του Ματθαίου (κε΄, 31-46). Ο Κύριος, λίγο πριν το πάθος Του, ομιλώντας για τα έσχατα και μετά τις παραστατικές παραβολές των δέκα παρθένων και των ταλάντων είπε πως, όταν έρθει ο Ίδιος στη Δεύτερη και φοβερή παρουσία Του «εν τη δόξη αυτού και πάντες οι άγιοι άγγελοι μετ’ αυτού, τότε καθίσει επί θρόνου δόξης αυτού, και συναχθήσεται έμπροσθεν αυτού πάντα τα έθνη, και αφοριεί αυτούς απ’ αλλήλων ώσπερ ο ποιμήν αφορίζει τα πρόβατα από των εριφίων, και στήσει τα μεν πρόβατα εκ δεξιών αυτού, τα δε ερίφια εξ ευωνύμων. Τότε ερεί ο βασιλεύς τοις εκ δεξιών αυτού˙ δεύτε οι ευλογημένοι του πατρός μου, κληρονομήσατε την ητοιμασμένην υμίν βασιλείαν από καταβολής κόσμου. Επείνασα γαρ, και εδώκατέ μοι φαγείν, εδίψησα, και εποτίσατέ με, ξένος ήμην, και συνηγάγετέ με, γυμνός, και περιεβάλετέ με, ησθένησα, και επεσκέψασθέ με, εν φυλακή ήμην, και ήλθατε προς με. Τότε αποκριθήσονται αυτώ οι δίκαιοι λέγοντες˙ Κύριε πότε σε είδομεν πεινόντα και εθρέψαμεν, ή διψώντα και εποτίσαμεν; Πότε σε είδομεν ξένον και συνηγάγομεν, ή γυμνόν και περιεβάλομεν; Πότε σε είδομεν ασθενή ή εν φυλακή, και ήλθομεν προς σε; Και αποκριθείς ο βασιλεύς ερεί αυτοίς˙ αμήν λέγω υμίν, εφ’ όσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε. Τότε ερεί και τοις εξ’ ευωνύμων˙ πορεύεσθε απ’ εμού οι κατηραμένοι εις το πυρ το αιώνιον το ητοιμασμένον τω διαβόλω και τοις αγγέλοις αυτού εφ’ όσον ουκ εποιήσατε ενί τούτων των ελαχίστων, ουδέ εμοί εποιήσατε. Και απελεύσονται ούτοι εις κόλασιν αιώνιον, οι δε δίκαιοι εις ζωήν αιώνιον» (Ματθ. κε΄,31-46).

Η μέλλουσα κρίση είναι αναπόφευκτη και απορρέει από την απόλυτη δικαιοσύνη του Θεού. Την παρέλευση αυτού του φθαρτού και τραυματισμένου από την αμαρτία κόσμου θα επισφραγίσει η μεγάλη και αδέκαστη κρίση του Χριστού, ως απαραίτητη προϋπόθεση για την είσοδο στη νέα πραγματικότητα της βασιλείας του Θεού. Οι άνθρωποι, ως ελεύθερα όντα, πρέπει να τοποθετηθούν στη βασιλεία του Χριστού ανάλογα με τη δική τους επιλογή σε αυτή τη ζωή. Ύψιστο κριτήριο της κρίσεως θα είναι η στάση και συμπεριφορά τους απέναντι στους συνανθρώπους τους. Η θετική ή η αρνητική στάση τους θα κρίνει τελικά αν θα είναι κληρονόμοι της βασιλείας του Θεού, ή θα είναι προορισμένοι να ριχτούν στην αιώνια κόλαση, όπου «εκεί έσται ο κλαυθμός και ο βρυγμός των οδόντων» (Ματθ. κδ΄, 51).

Η ενθύμηση της φοβερής μελλούσης Κρίσεως στην αρχή του Τριωδίου είναι απαραίτητη, διότι απώτερος σκοπός του όλου πνευματικού αγώνα μας είναι να βρεθούμε εκ δεξιών του Δεσπότη Χριστού, κατά τη μεγάλη Kρίση. Αυτό είναι αποτυπωμένο κάλλιστα στην υπέροχη υμνωδία της ημέρας. Οι άγιοι υμνογράφοι συνέθεσαν διδακτικότατα τροπάρια, τα οποία προτρέπουν τους πιστούς να συναισθανθούν την επερχόμενη βεβαία και φοβερή Κρίση. Σε ένα από αυτά ψάλλουμε: «Την φοβεράν της κτίσεως, και αρρήτου σου δόξης, ημέραν ενθυμούμενος, φρίττω, Κύριε, όλως και τρέμων φόβω κραυγάζω˙ Επί γης όταν έλθης, κρίναι, Χριστέ, τα σύμπαντα, ο Θεός μετά δόξης, τότε οικτρόν, από πάσης ρύσαί με τιμωρίας, εκ δεξιών σου, Δέσποτα, αξιώσας με στήναι».

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ

(Λουκά ιε΄, 11-32)

Η δεύτερη Κυριακή του Τριωδίου είναι αφιερωμένη στην επίσης καταπληκτική και διδακτική παραβολή του ασώτου υιού (Λουκ.15,13-32). Οι Πατέρες όρισαν να είναι αφιερωμένη η Κυριακή αυτή στη συγκεκριμένη παραβολή του Κυρίου, για να τονισθεί στους πιστούς η απύθμενη αγάπη του Θεού προς τον άνθρωπο και το πλούσιο έλεος της συγχώρεσης, που δίνει στους μετανοούντες ανθρώπους.

Αν η προηγούμενη Κυριακή είναι αφιερωμένη στη στηλίτευση της παθολογικής εγωιστικής αυτάρκειας και η κατάδειξη των δεινών συνεπειών της, η δεύτερη Κυριακή είναι αφιερωμένη στη μετάνοια και στα ευλογημένα παρεπόμενά της.

Ο ευαγγελιστής Λουκάς μας διέσωσε την παραβολή αυτή ως εξής: Υπήρχε κάποιος πατέρας που είχε δυο γιους. Ο δεύτερος, κάποια στιγμή, ζήτησε το μερίδιο της κληρονομιάς του και έφυγε σε μακρινές χώρες, όπου σπατάλησε την περιουσία του σε ασωτίες. Τα χρήματα κάποτε τελείωσαν και στην περιοχή έπεσε μέγας λιμός. Αναγκάστηκε να γίνει χοιροβοσκός και να προσπαθεί να χορτάσει από τις βρωμερές και ευτελείς τροφές των χοίρων. Μέσα στη δίνη του θυμήθηκε την αρχοντική ζωή στο πατρικό σπίτι. Θυμήθηκε πως ακόμα και οι δούλοι του πατέρα του ζούσαν ασύγκριτα καλύτερη ζωή από τη δική του. Τότε πήρε τη μεγάλη απόφαση να γυρίσει στο σπίτι του και να ζητήσει από τον πατέρα του να τον συγχωρήσει και να τον προσλάβει ως δούλο του. Όμως ο στοργικός πατέρας του τον δέχτηκε ως γιο του και τον περιποιήθηκε δεόντως, παρά τις διαμαρτυρίες του μεγάλου γιου του, διότι «νεκρός ην και ανέζησε, και απολωλώς ην και ευρέθη» (Λουκ.15,32).

Κάποιοι υποστηρίζουν δικαιολογημένα πως και αν ακόμη είχε χαθεί ολόκληρο το Ευαγγέλιο και είχε σωθεί μόνο αυτή παραβολή, θα μπορούσε αυτή να αποτελέσει κείμενο ελπίδας και σωτηρίας για το ανθρώπινο γένος. Σε καμιά άλλη θρησκεία δε παρουσιάζεται ο Θεός τόσο συμπονετικός, ως στοργικός άνθρωπος πατέρας. Σέβεται απόλυτα την ανθρώπινη ελευθερία και τις επιλογές του κάθε ανθρώπου, ως πρωταρχικό στοιχείο της ανθρώπινης προσωπικότητας. Πνίγει μέσα στα φιλάνθρωπα σπλάχνα Του τον πόνο Του για την αποστασία του καθενός και περιμένει καρτερικά την επιστροφή του. Μόλις αυτή υπάρξει σβήνει με μια μονοκονδυλιά όλες τις άνομες πράξεις του και τον αποκαθιστά στην πρότερη θέση του.

Μετάνοια σημαίνει κατά γράμμα αλλαγή νου. Στην ουσία σημαίνει την οντολογική μετάλλαξη του ανθρώπου από την κατάσταση της εγωπαθούς αυτάρκειας στην κατάσταση της συναίσθησης της αμαρτωλότητας. Είναι η μετάβαση στο πνεύμα της ταπείνωσης και της συντριβής μπροστά στον απόλυτα αγαθό Θεό, του Οποίου το φως φανερώνει άπλετα το σκοτεινό μας εαυτό. Η συνειδητοποίηση της πτωτικής μας καταστάσεως, της επώδυνης τραυματικής εμπειρίας μας και της απουσίας διαύλων της χάριτος του Θεού στον εαυτό μας είναι το πρώτο βήμα για την οντολογική μας αποκατάσταση. Έπεται η υλοποίηση της μεγάλης μας απόφασης για την έμπρακτη αλλαγή της νοοτροπίας μας και τη διόρθωση της πορείας μας προς το Θεό.

Είναι περιττό να τονίσουμε πως η μετάνοια χρειάζεται ιδιαίτερο ηρωισμό και αγωνιστική διάθεση, όπως αποτυπώνεται θαυμάσια στην ευαγγελική περικοπή του ασώτου υιού. Όπως όλα τα αγαθά, έτσι και η σωτηρία μας, είναι αποτέλεσμα ηρωισμού, ασυμβίβαστης αυταπάρνησης και σκληρού αγώνα.

Ένα θαυμάσιο τροπάριο της ημέρας εκφράζει απόλυτα τα υψηλά νοήματα της παραβολής, ως εξής: «Της πατρικής δωρεάς διασκορπήσας τον πλούτον, αλόγοις συνεβοσκόμην ο τάλας κτήνεσι, και τοις αυτών ορεγόμενος τροφής, ελίμωττον μη χορταζόμενος άλλ’ υποστρέψας προς τον εύσπλαχνον Πατέρα, κραυγάζω συν δάκρυσι, δέξαι με ως μισθίον, προσπίπτοντα τη φιλανθρωπία Σου, και σώσον με».

Οι πιστοί καλούνται την περίοδο του Τριωδίου να συνειδητοποιήσουν την άμετρη αγάπη του Θεού και να επιστρέψουν, όπως ο άσωτος της παραβολής, σε Αυτόν και να ζητήσουν το έλεός Του. Η κατανυκτική αυτή περίοδος είναι μοναδική για μετάνοια και συντριβή.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΕΛΩΝΟΥ ΚΑΙ ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΕΛΩΝΟΥ ΚΑΙ ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ

(Λουκά ιη΄, 10-14)

Τὸ κεντρικὸ σημεῖο τῆς σημερινῆς παραβολῆς, βρίσκεται ἀφ᾿ ἑνὸς στὴν ἐγωϊστικὴ καὶ ἐγωπαθῆ προβολὴ τῆς ὑπάρξεως τοῦ Φαρισαίου καὶ ἀφ᾿ ἑτέρου στὴν κατάθεση τῆς ταπεινώσεως τοῦ Τελώνου, ὡς σημείου ἑνότητας τῆς κοινωνίας καὶ ἰσορροπίας.

Ὁ Φαρισαῖος μὲ τὴν ὑψηλόφρονη στάση του θεμελιώνει τὴ διαχωριστικὴ γραμμὴ μεταξὺ τῶν ἁγίων καὶ δικαίων, τῶν ἁμαρτωλῶν καὶ ἀδίκων. Ὁ λόγος του ἄλλωστε διατυπώνεται μὲ ξεκάθαρο τρόπο. «Δὲν μοιάζω μὲ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους, ποὖναι ἅρπαγες, ἄδικοι ἢ σὰν αὐτὸν τὸν τελώνη!»

Ὁ «δίκαιος» καὶ «φιλάνθρωπος» Φαρισαῖος ἀπὸ τὴν μιὰ μεριὰ καὶ οἱ ἄλλοι, οἱ ἄδικοι καὶ οἱ ἁμαρτωλοὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη. Αὐτὸς εἶναι ὁ ἐκτελεστὴς τοῦ ἀγαθοῦ, ὑλοποιώντας κατὰ γράμμα τὸ νόμο τοῦ Θεοῦ. Καὶ ἔτσι λογίζεται ὡς ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ καὶ ἐκφραστὴς τοῦ δικαίου καὶ τοῦ ἀγαθοῦ. Συνεπῶς ὡς «ἅγιος» δὲν μπορεῖ πλέον νὰ συσχετίζεται μὲ τοὺς ἁμαρτωλούς. Μήτε νὰ συνομιλεῖ μαζί τους.

Κομπάζει καὶ καμαρώνει ποὺ δὲν συγκαταλέγεται μεταξὺ τῶν ἁμαρτωλῶν καὶ δὲν ἐπιθυμεῖ νὰ ὑπάρχει μετ᾿ αὐτῶν, γιὰ νὰ μὴ μολυνθεῖ. Ὅλοι ἐτοῦτοι ἄλλωστε εἶναι οἱ ἄλλοι, ποὺ ὁ Θεὸς ὀφείλει νὰ βδελύσσεται καὶ ν᾿ ἀπορρίπτει. Αὐτὸς μονάχα ἔχει θέση περίοπτη κοντὰ στὸ Θεό, ποὺ τὸν θεωρεῖ δικό του καὶ δὲν ἐννοεῖ νὰ Τὸν μοιραστεῖ μέ τοὺς ἄλλους.

Κινούμενος δὲ ἀπὸ ὑπεροψία καὶ ἐγωπάθεια, ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καὶ ἀπαξιώνοντας τὴν παρουσία τοῦ Τελώνου, ἀπαριθμεῖ τὶς πράξεις του. Σὰν νὰ βρίσκεται στὸ παζάρι καὶ προβάλλει τὴν πραγμάτεια του ὡς τὴν καλύτερη. Ζητώντας δὲ νὰ πουλήσει τὸ ἐμπορεύμα του σὲ καλὴ τιμή. Καὶ συναλλασσόμενος στὴν συγκεκριμένη περίπτωση μὲ τὸ Θεό, προσπαθεῖ νὰ Τὸν πείσει πὼς οἱ πράξεις του εἶναι θεάρεστες. Ἆρα λοιπὸν ἀξίζουν πολλὰ καὶ ὀφείλει ὁ Θεὸς νὰ τὰ δώσει!

Μὰ οἱ πράξεις του, ποὺ ἐξωτερικὰ φαίνονται ἀγαθές, στὴν οὐσία εἶναι ἀντίθετες, ἐπειδὴ δὲν πράττονται μὲ ἀγαθὴ προαίρεση. Ἡ βούλησή του εἶναι ὄχι νὰ πράξει τὸ ἀγαθὸ ἐπειδὴ αὐτὸ ἐπιτάσσει ὁ Θεὸς ὡς ἐνέργεια ἀγάπης, μὰ γιὰ νὰ προβληθεῖ ὁ ἴδιος. Ἔτσι διὰ τοῦ τρόπου αύτοῦ, διασπάει τὴν ἑνότητα τῶν ἀνθρώπων, ἐπειδὴ διαχωρίζει τὴν κοινωνία σὲ δικαίους καὶ ἀδίκους. Σὲ παιδιὰ τοῦ Θεοῦ καὶ σὲ ἀποπαίδια του.

Κι αὐτὸ τὸ οὐσιαστικὸ σημεῖο τῶν πράξεών του, ὁ Φαρισαῖος τὸ ἁγνοεῖ ἢ δὲν ἐπιθυμεῖ νὰ συνυπολογίσει. Γι’ αὐτὸ δὲν αἰσθάνεται τὸ γεγονός, πὼς ὅ,τι καὶ νὰ πράξει, δίχως τὴν ἀγάπη εἶναι ὡς μὴ γενόμενο. Μήτε ὁ Θεὸς προσέχει τὶς πράξεις του, ἐπειδὴ δὲν ἀντέχουν στὸ δικό Του κριτήριο. Τὸ κριτήριο τῆς ἀγάπης.

Ὁ Τελώνης δέ, ὁ ἁμαρτωλός, μὲ ταπεινὸ φρόνημα καὶ συναίσθηση τῆς ἐλεεινότητάς του, στέκεται παράμερα. Δὲν ζητάει νὰ προσευχηθεῖ καυχώμενος. Δὲν τολμάει νὰ σηκώσει τὰ μάτια του πρὸς τὸ Θεό, μήτε προσπαθεῖ νὰ προβάλλει τὸν ἑαυτόν του. Ὅλ᾿ αὐτὰ τὰ θεωρεῖ θρασύτητα καὶ ἀνέδεια ἐνώπιον τῆς ἀγαθότητος τοῦ Θεοῦ. Γιατὶ γνωρίζει, πὼς ἀδικώντας τοὺς ἄλλους, πὼς ἁμαρτάνοντας καθημερινά, εἶναι ὡσὰν νὰ βλασφημεῖ καὶ νὰ ντροπιάζει τὸ Θεό.

Γι᾿ αὐτὸ φτάνει στὸ Ναὸ γιὰ νὰ ταπεινώσει τὸν ἑαυτόν του καὶ νὰ ζητήσει εἰλικρινῶς συγγνώμη ἀπὸ τὸ Θεό, λέγοντας «Θεέ μου σπλαγχνίσου με τὸν ἁμαρτωλό». Καὶ αὐτὸ τοῦ εἶναι ἀρκετό. Ἔτσι γαληνεύει μὲ τὸν ἑαυτόν του. Ἀνακαλύπτει πὼς ἡ ὕπαρξή του μπορεῖ νὰ ζήσει ἀνασηκωμένη ἀπὸ τὴν πτώση καὶ νὰ ἀναγεννηθεῖ. Τώρα μπορεῖ μέσα στὴ δική του εἰρήνη ν᾿ ἀγαπήσει τοὺς ἄλλους καὶ νὰ συμφιλιώσει τὴν ὕπαρξή του μ᾿ αὐτούς.

Ξαναβρίσκει τὸ δρόμο κοινωνίας μὲ τὸ Θεό, γιατὶ γνωρίζει, πὼς παρ᾿ ὅλες τὶς ἀδιικίες καὶ ἁμαρτίες του, ὁ Θεὸς τὸν ἔχει ἤδη συγχωρέσει, γιατὶ τὸν ἀγαπᾶ. Καὶ τότε μὲ συνείδηση ἀναπαυμένη καὶ καθαρή· μὲ θέληση θερμὴ καὶ μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ πλούσια καὶ διαρκή, ἀποκαθιστᾶ τὴν ἑνότητα τῆς κοινωνίας τῶν ἀδελφῶν του, τῶν ἀνθρώπων.

Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, καταλάβαμε ποιὰ εἶναι ἡ διαφορὰ μεταξὺ τοῦ Τελώνου καὶ τοῦ Φαρισαίου; Εἶναι τὸ γεγονὸς πὼς ὁ μὲν Τελώνης ἔχει συνείδηση τῆς ἁμαρτολότητάς του, ἐνῶ ὁ Φαρισαῖος δὲν ἔχει. Ὁ μὲν γνωρίζει πὼς ἔχει πράξει τὸ κακό, τὸ ἄδικο, τὸ ἁμαρτωλό, γι’ αὐτὸ μὲ ταπείνωση ζητάει τὸ ἔλεος καὶ τὴ συγχώρηση τοῦ Θεοῦ. Καὶ τελικά, «ὁ Τελώνης ἔφυγε δικαιωμένος ἀπ᾿ τὸ Ἱερὸ» κατὰ τὸ Εὐαγγέλιο.

Ὁ Φαρισαῖος δὲν γνωρίζει ἢ δὲν θέλει νὰ γνωρίσει, πὼς ἔχει πράξει ἄδικες καὶ ἁμαρτωλὲς πράξεις. Καὶ ζώντας στὴν ψευδαίσθηση πὼς εἶναι ὁ δίκαιος καὶ ἀναμάρτητος, παρασύρεται στὸ χῶρο τῆς ἀλαζονείας. Καὶ τελικὰ φεύγει ἀπὸ τὸ Ναὸ δίχως δικαίωση, μήτε συγχώρηση. Γιατὶ ὁ Θεὸς «ὑπερηφάνοις ἀντιτάσσεται, ταπεινοῖς δὲ δίδωσι χάριν».

Ἔτσι τὸ θέμα δὲν εἶναι ἂν εἴμαστε ἁμαρτωλοὶ ἢ ὄχι. Γιατὶ ὅλοι μας, ποιὸς λίγο ποιὸς πολὺ εἴμαστε στὸ ἴδιο κλῖμα. Τὸ θέμα εἶναιἂν ἔχουμε συνείδηση τῆς καταστάσεώς μας. Ἂν ἔχουμε καταλάβει ποῦ βρισκόμαστε. Καὶ ἂν ζητοῦμε τὴν εὐσπλαγχνία τοῦ Θεοῦ καὶ τὴ συγχώρησή Του, ἐπαναλαμβάνοντας τὰ λόγια τοῦ Τελώνου: «Θεέ μας σπλαγχνίσου μας τοὺς ἁμαρτωλούς!»

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΖ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ - Της Χαναναίας

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΖ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

Της Χαναναίας

(Ματθαίου ιε΄, 21-28)

Ἡ Χαναναία τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου, ἔχει μιὰ βαθειὰ καὶ ἀκλόνητη πίστη, ποὺ ἀντέχει στὶς δοκιμασίες τοῦ διαβόλου καὶ στὴ δοκιμασία τοῦ χρόνου. Μένει ἄσβεστη. Πάντοτε παρηγορεῖ, κατευθύνουσα τὰ βήματα πρὸς τὴ βεβαία ἐκπλήρωση τῶν αἰτημάτων της. Ἐμφορεῖται ἀπὸ καρτερία κι ὑπομονή, ἔχουσα σταθερὸ προσανατολισμὸ πρὸς τὴν πηγὴ τῆς ζωῆς καὶ τῆς σωτηρίας. Τὸν Χριστό.

Αὐτὴ δὲ τὴν πίστη ὁ Χριστὸς δοκιμάζει καὶ δυσκολεύει. Ὄχι βέβαια γιὰ νὰ ταλαιπωρήσει τὴν γυναίκα, μήτε νὰ τὴν τιμωρήσει. Δὲν τὴν ἀγνοεῖ ἄλλωστε, μὰ ἐπιθυμεῖ νὰ καταδείξει περίτρανα τὴ μεγάλη ἀξία τῆς πίστεώς της, ποὺ ἄντεξε τὶς δοκιμασίες καὶ ἔμεινε ἀκλόνητη. Γιατὶ μιὰ τέτοια πίστη ἀξίζει ὅσο ὁ κόσμος ὅλος. Ἐνῶ μιὰ ἀδύναμη καὶ λυμφατικὴ σὲ τέτοια δοκιμασία καὶ ἀδιαφορία, θὰ εἶχε λυγίσει καὶ θὰ εἶχε ἀφανιστεῖ.

Ἡ Χαναναία ὅμως καθοδηγούμενη ἀπὸ τὴ βαθειὰ πίστη της, δὲν ἀμφιβάλλει στὸ ἐλάχιστο πὼς ὁ Χριστὸς εἶναι «ὁ μόνος καὶ ὁ μεγάλος θεραπευτὴς τοῦ κόσμου». Μπροστὰ σ᾿ αὐτὴ τὴν πεποίθηση, οἱ δοκιμασίες τοῦ Χριστοῦ καὶ ἡ βραδύτητά Του ν᾿ ἀπαντήσει στὸ αἴτημά της, δὲν τὴν ἀποθαρρύνουν, δὲν τὴν ἀπογοητεύουν. Συνεχίζει νὰ ζητεῖ καὶ νὰ ἱκετεύει, γιατὶ πιστεύει στὸ ἔλεος τοῦ Χριστοῦ.

Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὁ Χριστὸς ἐκφράζει τὸ θαύμασμό Του! Ἐπειδὴ κι Αὐτὸς θαυμάζει κάποιες φορὲς γιὰ τὰ κατορθώματα τῶν ἀνθρώπων. Τὰ κατορθώματα ὄχι τῆς δυνάμεώς τους, μήτε τῆς σοφίας ἢ τῆς ἐπιστημοσύνης τους μὰ γιὰ τὰ κατορθώματα τῆς πίστεως ἢ καὶ τῆς ἀπιστίας τους.

Εἶναι δὲ αὐτὸ ἀκριβῶς τὸ κομβικὸ σημεῖο, ποὺ φανερώνει τὴν ἀξία τοῦ ἀνθρώπου ὡς πνευματικὴ καὶ ἠθικὴ προσωπικότητα. Αὐτὸ ἄλλωστε εἶναι τὸ «διαφορετικὸ» τὸ «ἄλλο», ποὺ κάνει τὸν ἄνθρωπο νὰ κυριαρχεῖ ἐπάνω στὸν κόσμο. Μὰ καὶ τὸ οὐσιαστικὸ στοιχεῖο «ποὺ ὁρίζει τὴν προσωπικὴ σχέση μὲ τὸ Θεό». Ἔτσι ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ προσεύχεται στὸ Θεὸ καὶ νὰ διαλέγεται μαζί Του.

«Ὦ γυναίκα, ἡ πίστη σου εἶναι μεγάλη· ἂς γίνῃ τὸ θέλημά σου». Τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ. Σφραγίζουν τὴν πορεία τῆς δοκιμαζόμενης πίστεως, ποὺ τελικὰ βγαίνει νικήτρια! Νικάει γιατὶ γνωρίζει νὰ ὑπομένει. Καὶ ὑπομένει γιατὶ ἐλπίζει. Ἐλπίζει δὲ γιατὶ στηρίζεται στέραια καὶ ἀκλόνητα στὴν σωτήρια ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, ποὺ ὑπάρχει γιὰ ὅλους.

Μ᾿ αὐτὸ τὸν τρόπο ὑπογραμμίζεται τὸ γεγονὸς πὼς ὁ Θεὸς δὲν ἀναπαύεται καὶ δὲν ἀρκεῖται σὲ μιὰ ἰσχνὴ καὶ λυμφατικὴ πίστη. Μιὰ τέτοια πίστη, ποὺ στὸ παραμικρὸ ἐμπόδιο τρεμοσβήνει καὶ χάνεται, ἔχει ἐλάχιστη σημασία ἢ καθόλου. Καὶ δὲν μπορεῖ νὰ λογαριαστεῖ ὡς γεγονὸς ἄξιο τιμῆς γιὰ τὸν ἄνθρωπο.

Ἀπεναντίας ὁ Χριστὸς ἱκανοποιεῖται ἀπὸ τὴν πίστη ποὺ πέρασε δύσκολο δρόμο δοκιμασιῶν καὶ πολεμικῆς. Ποὺ ὅμως στάθηκε ὄρθια καὶ διάβηκε μὲ κουράγιο καὶ ἐλπίδα γιὰ τὴν τελικὴ νίκη. Ἐπειδὴ δὲν μπορεῖ ὁ ἀγώνας γιὰ τὴν πνευματικὴ ἀναγέννηση νὰ ἐγκλωβίζεται ἀπὸ τὰ ἐμπόδια τοῦ διαβόλου καὶ τελικὰ νὰ ἀπαξιώνεται.

Μιὰ τέτοια πίστη ποὺ νίκησε τὶς ποικίλες δοκιμασίες καὶ ξεπέρασε τὰ πολλὰ ἐμπόδια τοῦ ἀντιδίκου, ἐπιδοκιμάζει καὶ εὐλογεῖ ὁ Χριστός. Μιὰ πίστη σὰν τοῦ Ἀβραάμ, ποὺ ἐμπιστεύθηκε τὴν ὕπαρξή του καὶ τοὺς ἀνθρώπους του στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ. Τὴν πίστη τοῦ πολλαπλῶς δοκιμαζομένου Ἰώβ, ποὺ ἀφέθηκε κυριολεκτικῶς στὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ.

Τὴν πίστη τοῦ Μωϋσῆ ποὺ δοκιμάστηκε γιὰ σαράντα χρόνια στὴν ἔρημο δίχως γογγυσμὸ, μὰ δοξάζοντας τὸ Θεό. Τὴν πίστη τῶν Μαρτύρων, τῶν Ἁγίων, τῶν Ὁσίων τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ μὲ καρτερία, ἀγώνα, θυσία, μαρτύρια, θάνατο, ἐπιβεβαιώνουν κάθε ἡμέρα καὶ κάθε στιγμὴ τὴν ἐμπιστοσύνη τους στὸ Θεό.

Τέλος δὲν ἔχει ὁ μακρὺς κατάλογος τῶν ἀνθρώπων τοῦ Θεοῦ, τῶν ὁποίων ἡ πίστη δοκιμάστηκε, δυσκολεύτηκε, ἐμποδίστηκε, μὰ τελικὰ ἄντεξε καὶ νίκησε. Ὅπως τῆς Χαναναίας τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου. Ποὺ ἡ πίστη της πρὸς καιρὸ ἀγνοήθηκε καὶ ὑποτιμήθηκε. Ὅμως ἄντεξε, γιατὶ γνώριζε πὼς ἀπευθύνεται πρὸς τὸν μοναδικὸ Σωτήρα ποὺ θὰ τὴν ἀκούσει τελικὰ καὶ θὰ παράσχει τὴ θεραπεία στὴ δαιμονιζόμενη κόρη της. Τὸν πίστεψε καὶ ἀνταμείφθηκε· «ἂς γίνει τὸ θέλημά σου. Καὶ ἀπὸ ἐκείνη τὴ στιγμὴ ἡ θυγατέρα της γιατρεύτηκε».

Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ἂν ἐρχόταν σήμερα ὁ Χριστὸς στὴ γῆ μας, θὰ εὕρισκε ἆρα γε μιὰ τέτοια πίστη σὰν τῆς Χαναναίας; Φοβούμαστε πὼς ὁ σημερινὸς ἄνθρωπος στέκεται ἀδύναμος καὶ στὸ νὰ πιστεύσει καὶ στὸ νὰ μὴ πιστεύσει. Μένει μετέωρος καὶ ἕτοιμος νὰ γήρει στὴν πλευρὰ ποὺ θὰ ταυτιστεῖ μὲ τὰ συμφέροντά του. Ἕτοιμος νὰ πιστεύσει στοὺς ἐπικίνδυνους σωτῆρες, ποὺ τὸν κυκλώνουν. Καὶ ἕτοιμος νὰ ἀπορρίψει ὅ,τι φαίνεται δύσκολο καὶ δύσβατο.

Ἕτοιμος νὰ καμφθεῖ ἀπὸ τὶς δοκιμασίες καὶ ἕτοιμος νὰ παραιτηθεῖ ἀπὸ κάθε εἶδος ἀγώνα καὶ προσπάθεια. Γι᾿ αὐτὸ ὁ Χριστὸς θὰ τὸν προσπεράσει καὶ ἔτσι θὰ χαθεῖ μιὰ εὐκαιρία σωτηρίας καὶ λύτρωσης. Καὶ τὸ σπουδαιότερο καὶ τὸ τραγικό, πὼς ὑπεύθυνος θὰ εἶναι ὁ ἄνθρωπος.