Κυριακή 30 Ιανουαρίου 2011

ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ



ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ
Οι Τρεις Ιεράρχες πρώτευσαν σε όλους τους τομείς της πνευματικής ζωής. Κατέκτησαν με τον προσωπικό τους αγώνα και τη βοήθεια της θείας Χάριτος τις κορυφές της αγιότητος και καλούσαν τους πιστούς να ανεβαίνουν στις ωραίες πνευματικές αναβάσεις.
Άσκησαν στον ύψιστο βαθμό τη φιλανθρωπία και ανακούφισαν τον πόνο χιλιάδων αναξιοπαθούντων.
Δίδασκαν καθημερινά τους πιστούς αναλύοντάς τους τις θεόπνευστες αλήθειες της Πίστεώς μας και διαφωτίζοντάς τους για τα μεγάλα θέματα, που απασχολούν την ψυχή κάθε ανθρώπου.
Καθόρισαν συστηματικά την λειτουργική ζωή της Εκκλησίας, για να μπορούν να λατρεύουν οι πιστοί θεάρεστα τον Κύριο.
Συνέγραψαν θαυμάσια συγγράμματα, τα οποία ξεπέρασαν τη φθορά του χρόνου και ισχύουν και για τις μέρες μας. Ο εθνικός μας ιστορικός Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος γράφει ότι με τα συγγράμματά τους οι Τρεις Ιεράρχες «απετελέσαν εποχήν λόγου νέαν, μεγάλην και ένδοξον διά το ανθρώπινον γένος» (Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τόμ. 2ος, μέρος Β΄ σελ. 1, 6).
Πολύ εύστοχα ελέχθη γι’ αυτούς ότι ήταν «εύγλωττοι κατά τον λόγον, ευγλωττότεροι κατά τον βίον, ευγλωττότατοι κατά τον θάνατον».
Βασικό στοιχείο της αγιότητος και των τριών είναι ότι ήταν ασυμβίβαστοι με το κακό, την αμαρτία και την αίρεση. Δεν γνώριζαν τη γλώσσα των συμβιβασμών και της διπλωματίας. Προτιμούσαν να χάσουν τη θέση τους και αυτή τη ζωή τους, παρά να συμβιβαστούν σε θέματα αρχών και πίστεως. Δεν σκέφτηκαν ποτέ εάν αντίπαλοί τους ήσαν αυτοκράτορες ή σοφοί διάφοροι ή ισχυροί κατά κόσμον. Έμειναν ακλόνητοι στην ορθή πίστη και ζωή αψηφώντας τις συνέπειες.
«Εμείς, έπαρχε Μόδεστε, είπε στον απεσταλμένο του αρειανού αυτοκράτορα Ουάλη» ο Μ. Βασίλειος, «είμαστε ήρεμοι και πράοι άνθρωποι και υποχωρούμε όταν πρόκειται για προσωπικά μας θέματα. Όταν όμως πρόκειται για την πίστη μας στον Θεό, «ὅταν Θεός ᾖ τό κινδυνευόμενον» δεν υπολογίζουμε τίποτε, αγωνιζόμαστε μέχρι θανάτου, χωρίς να φοβόμαστε οποιοδήποτε βασανιστήριο. «Ἀκουέτω ταῦτα καί βασιλεύς». Να τα πεις και να τ’ ακούσει αυτά κι ο βασιλιάς» (PG 36, 561).
Και ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, αφού νίκησε τους αρειανούς και πήρε πίσω τους Ναούς της Κωνσταντινούπολης, που τους είχαν καταπατήσει αυτοί, και ενώ είχε φίλο του τον αυτοκράτορα Θεοδόσιο τον Μέγα και μαζί του το μεγαλύτερο μέρος του πιστού λαού, όταν μερικοί ζηλόφθονες επισκόπου αμφισβήτησαν την εκλογή του, παρητήθη αμέσως. Δεν θέλησε να έλθει σε συμβιβασμούς με μοχθηρούς ανθρώπους. Παρητήθη και από την προεδρία της Β΄ Οικουμενικής Συνόδου και από τον Πατριαρχικό θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως. Αντί της θέσεως προτίμησε την ακεραιότητα και το ασυμβίβαστο του χαρακτήρος του. Δεν γνώριζε τους διπλωματικούς ελιγμούς, αλλά γνώρισμά του ήταν όπως έγραφε, το «μή παρασυρῆναι», να μη παρασύρεται και να έχει «παρρησίαν» (PG 37, 32-33).
Και ο ιερός Χρυσόστομος, όταν έγινε Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως και θέλησε να καθαρίσει την Εκκλησία από αναξίους κληρικούς, οι οποίοι είχαν την προστασία της αυτοκράτειρας Ευδοξίας, δεν εδίστασε να ελέγξει και την αυτοκράτειρα για τη ζωή της. Δεν συμβιβάστηκε μαζί της. Γι’ αυτό και εξορίστηκε και πέθανε εξόριστος μέσα σε αφάνταστες κακουχίες, με πνεύμα όμως απτόητο και αδούλωτο. Χαρακτηριστικό του γενναίου και ασυμβίβαστου φρονήματός του βλέπουμε στην ομιλία, που εκφώνησε φεύγοντας για την εξορία: «Πολλά τά κύματα καί χαλεπόν τό κλυδώνιον· ἀλλ’ οὐ δεδοίκαμεν (δεν φοβόμαστε) μή καταποντισθῶμεν· ἐπί γἀρ τῆς πέτρας ἑστήκαμεν. Μαινέσθω ἡ θάλασσα, πέτραν διαλῦσαι οὐ δύναται· ἐγειρέσθω τά κύματα, τοῦ Ἰησοῦ τό πλοῖον καταποντίσαι οὐκ ἰσχύει» (PG 52, 427).
Τέτοιους άγιους, γενναίους και ασυμβίβαστους με το κακό και την αίρεση εκκλησιαστικούς ηγέτες χρειαζόμαστε και σήμερα. Και ας παρακαλούμε την Ιδρυτή της Εκκλησίας μας να μας τους χαρίζει.
“Η Δράσις μας”, τεύχος 465, Ιανουάριος 2009

Κυριακή 23 Ιανουαρίου 2011

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΔ΄ ΛΟΥΚΑ - Η θεραπεία του τυφλού στην Ιεριχώ



ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΔ΄ ΛΟΥΚΑ
Η θεραπεία του τυφλού στην Ιεριχώ
(Λουκά ιη΄, 35-43)
Σέ μία γωνιά τῆς Ἱεριχῶς ἕνας τυφλός, καθώς ζητιανεύει, ἀκούει θόρυβο ἀπό πολλούς ἀνθρώπους καί ἐρωτᾶ τί συμβαίνει. Κάποιος τοῦ λέει «ἔρχεται ὁ Ἰησοῦς» καί τότε ἐκεῖνος ἄρχισε νά φωνάζει «Ἰησοῦ, υἱέ τοῦ Δαβίδ ἐλέησε μέ».
Κάποιοι τόν παρατήρησαν νά μή φωνάζει, αὐτός ὅμως συνέχισε. Τότε τόν πλησιάζει ὁ Ἰησοῦς καί τόν ἐρώτησε: «Τί θέλεις νά σοῦ κάνω;» Καί ὅταν ὁ τυφλός του ἀπάντησε «Κύριε θέλω νά ἰδῶ τό φῶς μου», ὁ Ἰησοῦς τόν ἐθεράπευσε λέγοντας «ἀνάβλεψε. Ἡ πίστη σου σέ ἐμένα σέ ἐθεράπευσε». Ἀμέσως ὁ πρώην τυφλός, ἄρχισε νά ἀκολουθεῖ τόν Κύριον δοξολογώντας τόν Θεό.
Ἀδελφοί μου, ἕνα θαῦμα λοιπόν μας διηγήθηκε τό σημερινό Εὐαγγέλιο, τήν θεραπεία τοῦ τυφλοῦ. Ἐκεῖνο ὅμως ποῦ ἐντυπωσιάζει εἶναι ἡ ἐρώτηση τοῦ Κυρίου πρός τόν τυφλό «Τί θέλεις νά σοῦ κάνω;» Τήν ἴδια ἐρώτηση ἔκανε καί στόν παράλυτό της Προβατικῆς κολυμβήθρας «θέλεις νά γίνεις καλά;»
Γιατί ἄραγε ὁ Κύριος κάνει αὐτή τήν ἐρώτηση, τί θέλει νά μᾶς φανερώσει;
Εἶναι πραγματικά ἐντυπωσιακή αὐτή ἡ ἐρώτηση, διότι ποιός τυφλός ἤ παράλυτος δέν θέλει νά γίνει καλά; Κι ὅμως ὁ Κύριος ἐρωτᾶ, καί ἐρωτᾶ γιατί θέλει νά μᾶς δείξει πόσο σέβεται αὐτό πού ὀνομάζουμε ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου, γι’ αὐτό ζητᾶ τήν συναίνεσή μας. Δέν εἶναι ὁ Θεός μας ἕνας τύραννος οὔτε ἕνας ἐκβιαστής πού μέ τήν ἀπειλῆ τῆς τιμωρίας μας ἐξαναγκάζει. Ἀντίθετα, θέλει, καί γι’ αὐτό τή ζητεῖ τήν συγκατάθεσή μας γιά νά ἐπέμβει στή ζωή μας.
Ἐκεῖνο δηλαδή πού ζητεῖ ἀπό μας, τά πλάσματά του, εἶναι ἡ λεγόμενη «ἀγαθή διάθεση», νά εἴμεθα καλοπροαίρετοι ἄνθρωποι πού ἀποδέχονται τήν παρουσία του στή ζωή τους. Μόνο τότε ἐπεμβαίνει, ὅταν ἐμεῖς τοῦ τό ἐπιτρέπουμε.
Ἔτσι, εἶναι ἕνας εὐγενικός Θεός ἀπέναντί μας καί αὐτή τήν εὐγένεια τού μας τήν φανερώνει καί στήν Ἀποκάλυψη τοῦ Ἰωάννη ὅταν μας λέει : «Νά, στέκομαι μπροστά στή πόρτα τῆς καρδιᾶς σου καί τή κτυπῶ. Ἐάν μου τήν ἀνοίξεις θά εἰσέλθω καί θά εἶμαι γιά πάντα μαζί σου».
Ἕνας διάσημος γιατρός, ὁ περίφημος Πασκάλ ἔχοντας ὑπόψη τοῦ τά λόγια αὐτά τοῦ Ἰησοῦ διερωτᾶται: «Γιατί ἄραγε δέν δίνει μία κλοτσιά καί νά ἀνοίξει τήν πόρτα τῆς καρδιᾶς μας καί νά μπεῖ μέσα μέ τό ἔτσι θέλω;» καί ἀπαντᾶ: «γιατί εἶναι ὁ ἀληθινός Θεός, ὁ Ὁποῖος εἶναι εὐγενικός μαζί μας». Ἔχει ἀπόλυτο δίκιο.
Ἑπομένως σεβόμενος τήν ἐλευθερία μας ὁ Θεός εἶναι εὐγενικός μαζί μας. Ἀλήθεια, ἄν δέν ἦταν εὐγενικός, ποιός θά τολμοῦσε ἀπό ἐμᾶς νά τόν ἀγνοήσει ἤ ποιός θά τολμοῦσε νά τόν ὑβρίσει καί Αὐτόν καί τήν μητέρα του, τήν Παναγία, ὅπως κάνουν δυστυχῶς πολλοί ἀπό ἐμᾶς;
Ἐδῶ λοιπόν εὑρίσκεται καί ἡ ἀπάντηση στό ἐρώτημα, γιατί μας ἀφήνει νά ζοῦμε ὅπως θέλουμε ἐμεῖς, γιατί μας ἀφήνει νά κάνουμε τό κακό καί γιατί ἀφήνει νά τόν διώχνουμε ἀπό τή ζωή μας.
Ὅμως, ἐνῶ συμβαίνουν αὐτά μέ μας, δέν μᾶς ἐγκαταλείπει, ἀλλά σκύβει πάνω μας ὅταν ἀκριβῶς πονοῦμε καί ὑποφέρουμε, καί ἐπεμβαίνει πάνω στό κακό πού ἐμεῖς οἱ ἴδιοι ἔχουμε κάνει καί τό μεταβάλλει σέ «φάρμακο» πού θεραπεύει τήν ψυχή μας ἀπό κάποιο πάθος της.
Τό πόσο ἀλήθεια θεραπευτικά ἐπενεργεῖ ὁ πόνος στή ψυχή μας τό δείχνουν τά τάματα πού κάνουμε ἀλλά καί ἡ ἱστορία τοῦ Γέρο-Γρηγόρη.
Στή Μονή τοῦ Ἁγίου Παύλου, ζοῦσε ἕνας ἄνθρωπος μέ τό ὄνομα Γρηγόρης, πολύ στρυφνός, δύστροπος καί ἀνάποδος, γι’ αὐτό καί δέν ἦταν ἀγαπητός στούς μοναχούς, οἱ ὁποῖοι ὅμως ἔκαναν ὑπομονή λέγοντας: «ὅπως ὁ Θεός κάνει ὑπομονή γιά τά ἐλαττώματά μας καί τά ἁμαρτήματά μας, ἔτσι πρέπει νά κάνουμε ὑπομονή καί μέ τόν ἀδελφό μας».
Τήν ὑπομονή ὅμως αὐτή ὁ Γέρο-Γρηγόρης τήν εἶχε θεωρήσει ὡς ἀδυναμία τους καί αὐτό τόν ἀποθράσυνε περισσότερο καί αὐθαδίαζε, μέχρις ὅτου ἀρρώστησε βαριά. Μέχρι τότε, δέν ἤθελε οὔτε νά κοινωνήσει καί στήν ἐκκλησία πήγαινε μέ τό ζόρι. Οἱ μοναχοί τόν μετέφεραν στό νοσοκομεῖο τῆς Μονῆς γιά νά μπορεῖ ὁ ἀδελφός νοσοκόμος νά περιποιεῖται καί αὐτόν καί τά ἄλλα γεροντάκια πού ἦταν ἐκεῖ. Ὅμως, τά γεροντάκια εἶπαν: «ἄν φέρετε ἐδῶ τόν Γρηγόρη, ἐμεῖς θά φύγουμε», τόσο πολύ τόν φοβόντουσαν.
Γιά νά μή σκανδαλισθοῦν περισσότερο τά γεροντάκια, ἑτοίμασαν ἕνα δωμάτιο ἀπέναντι ἀπό τό νοσοκομεῖο τους καί ἔβαλαν ἐκεῖ τόν Γέρο-Γρηγόρη, ὁ ὁποῖος βλέποντας τήν περιφρόνηση ταπεινώθηκε, ἦλθε σέ μετάνοια εἰλικρινῆ καί μέ συντριβή καρδιᾶς ζήτησε ἀπό τόν Ἡγούμενο καί τούς Πατέρες νά τόν συγχωρέσουν καί μέ δάκρυα στά μάτια ζήτησε ἀκόμη νά ἐξομολογηθεῖ καί νά κοινωνήσει τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων. Ἔτσι μέ καθαρή τήν ψυχή του καί μέ τό τελευταῖο ἐφόδιο, τήν θεία κοινωνία, παρέδωσε τό πνεῦμα του στόν Θεό.
Ἀδελφοί μου, ὅσοι ἀπό μας αἰσθάνονται ἔνοχοι ἀπέναντι στόν εὐγενικό Κύριο καί Θεό μας ἄς ἀκολουθήσουν τό παράδειγμα τοῦ Γέρο-Γρηγόρη καί ἄς δεχθοῦμε Αὐτόν τόν Θεό στή ζωή μας. Μᾶς ζητεῖ νά τόν δεχθοῦμε. Ἄς τοῦ ἀνοίξουμε λοιπόν τή πόρτα τῆς καρδιᾶς μας.

Κυριακή 16 Ιανουαρίου 2011

ΕΟΡΤΑΣΜΟΣ ΑΓΙΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ




ΠΑΝΗΓΥΡΙΣ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ
ΑΓΙΩΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ & ΕΛΕΝΗΣ
ΕΟΡΤΑΖΕΙ ΤΟ ΔΕΞΙΟ ΚΛΙΤΟΣ ΠΡΟΣ ΤΙΜΗΝ
ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΟΡΤΑΣΜΟΥ
 
ΔΕΥΤΕΡΑ 17 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ
ώρα 5:00 μ.μ. Μέγας Εσπερινός μετ’ Αρτοκλασίας και Θείου Κηρύγματος

ΤΡΙΤΗ 18 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ
ώρα 7:00 π.μ. Όρθρος – Πανηγυρική Θεία Λειτουργία
ώρα 5:00 μ.μ. Εσπερινός - Παράκληση εις τον άγιο Αθανάσιο


Ο ΜΕΓΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ
Ο Μέγας Αθανάσιος γεννήθηκε το 295 μ.Χ. από φτωχούς αλλά ενάρετους γονείς, γεγονός που του στέρησε τη δυνατότητα για ανώτερες σπουδές. Όμως ο πανάγαθος Θεός τον προίκισε με πλούσια πνευματικά προσόντα. Λαμβάνει τη στοιχειώδη εκπαίδευση και στη συνέχεια μελετά μόνος του για να φθάσει σε υψηλότατα επίπεδα γνώσης και σοφίας.
Από πολύ νέος έδειξε την κλίση του προς την Εκκλησία. 25 ετών χειροτονείται διάκονος από τον πατριάρχη Αλεξανδρείας Αλέξανδρο, τον οποίο ακολουθεί στην Α΄ Οικουμενική Σύνοδο το 325 μ.Χ., στη Νίκαια της Βιθυνίας. Αναδεικνύεται πρωτεργάτης στην καταδίκη της αιρετικής διδασκαλίας του Αρείου.
Το 328 μ.Χ. και σε ηλικία 33 ετών εκλέγεται πανηγυρικά πατριάρχης Αλεξανδρείας. Από τη θέση αυτή αντιμετωπίζει ένα φοβερό πόλεμο εκ μέρους των αιρετικών οπαδών του Αρείου. Όμως ο άγιος, χάρη στην μεγάλη πνευματικότητά του και τη ζέουσα πίστη στο Θεό, κατορθώνει να βγει νικητής απ’ όλες αυτές τις δοκιμασίες ακόμη και από τις πέντε εξορίες που του επιβλήθηκαν, καθώς ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος ο Β΄ ήταν οπαδός του Αρειανισμού. Εκοιμήθη εν ειρήνη το 373 μ.Χ.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ΄ ΛΟΥΚΑ - Η θεραπεία των δέκα λεπρών

 
ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ΄ ΛΟΥΚΑ
Η θεραπεία των δέκα λεπρών
(Λουκά ιζ΄, 12-19)
Πολύ αποκαλυπτική η Ιερά Ευαγγελική περικοπή που ακούσαμε σήμερα. Είναι η περικοπή που περιγράφει τη θεραπεία των δέκα λεπρών και την αχαριστία των ανθρώπων.
Αλλά τι είναι η λέπρα; Είναι μια φοβερή ασθένεια, η οποία τους παλαιότερους καιρούς, έκανε τους ανθρώπους, που προσέβαλε, δυστυχισμένους και τελικώς τους οδηγούσε στον θάνατο. Όποιος δυστυχισμένος παρουσίαζε τα πρώτα σημάδια της λέπρας τον συλλάμβαναν και τον έστελναν εξορία, μακριά από την κοινωνία για να μη μεταδοθεί το μόλυσμα. Δόξα τω Θεώ όμως, το φάρμακο κατά της λέπρας που ανακαλύφθηκε, έδωσε τέλος στην τρομερή αυτή νόσο και τα λιγοστά σχετικώς κρούσματα στις χώρες του λεγόμενου τρίτου κόσμου, σήμερα, αντιμετωπίζονται αποτελεσματικώς.
Μια ομάδα τέτοιων δυστυχισμένων ανδρών, θεραπεύει ο Κύριος Ιησούς, όταν οι ίδιοι τον είδαν από μακριά να περνά τον δημόσιο δρόμο και του φώναξαν «Ιησού επιστάτα, ελέησον ημάς». Το φώναξαν και το ζήτησαν με πίστη. Πίστευαν ότι όπως είχε θεραπεύσει μέχρι εκείνη τη στιγμή τόσο πλήθος ασθενών, έτσι και τώρα, είχε την δυνατότητα να δώσει την υγεία και στους ίδιους. Και φυσικά, η σαρκωμένη αγάπη, ο Ιησούς, τους χάρισε αυτό που ζητούσαν. Την πολυπόθητη υγεία. Γι’ αυτό και τους δίνει τώρα εντολή να παρουσιάσουν τα καθαρά από την λέπρα πρόσωπά τους στους Ιερείς, ώστε να πιστοποιήσουν αυτοί ότι οι πρώην λεπροί είναι τώρα άνδρες υγιείς. Αυτό και έγινε. Και δυστυχώς για τους εννέα από τους δέκα, το θέμα τελείωσε εκεί…
Φαίνεται πως εκτός από τη λέπρα του σώματος, οι άνθρωποι κινδυνεύουμε και από την άλλη φοβερή λέπρα της ψυχής, που ονομάζεται αχαριστία. Γιατί από τους δέκα, μόνο ο ένας επέστρεψε «μετά φωνής μεγάλης δοξάζων τον Θεόν και έπεσεν επί πρόσωπον παρά τους πόδας αυτού ευχαριστών αυτώ». Και το περισσότερο παράδοξο είναι ότι ο άνθρωπος αυτός δεν ήταν Ιουδαίος αλλά Σαμαρείτης.
Αλήθεια, έχουμε άραγε σκεφτεί ποτέ ότι και εμείς οι ίδιοι, που ίσως να μην έχουμε κάποια σωματική ασθένεια, ενδεχομένως να έχουμε κολλήσει αυτή την μεταδοτική ασθένεια της ψυχής που λέγεται αχαριστία; Και πώς όχι; Όταν επί παραδείγματι περνούν οι εβδομάδες και δεν δίνουμε ούτε μία ώρα την Κυριακή για τον εκκλησιασμό, ώστε να ευχαριστούμε τον Θεό για τις τόσες δωρεές Του;
Πώς είναι δυνατόν να ζούμε μέσα σε τόσες ευλογίες, από τα πιο υλικά μέχρι και τα πλέον πνευματικά και εμείς οι ίδιοι να μη αισθανόμαστε την ανάγκη της ευχαριστίας; Ακριβώς δε γι’ αυτή την φοβερή κατάσταση της αχαριστίας ο Ιησούς εκφράζει μέσω της Ευαγγελικής αυτής περικοπής, ένα διαχρονικό παράπονο «Ουχί οι δέκα εκαθαρίσθησαν; Οι δε εννέα πού;»
Μπορεί κανείς και μόνο από αυτό το Θεϊκό παράπονο να κατανοήσει για τι μεγάλο κακό γίνεται λόγος.
Αλλά ας μη λησμονούμε ότι ο κάθε άνθρωπος δε ζει μόνος επάνω στον πλανήτη, ζει μέσα σε κοινωνία. Με συνανθρώπους και τούτο σημαίνει ότι πρέπει να εκδηλώνουμε την ευχαριστία μας, εκτός του Θεού κατ’ αρχάς, και στους συνανθρώπους μας στη συνέχεια.
Πώς είναι δυνατόν να μην ευχαριστούμε και να μη τιμούμε τους γονείς μας, οι οποίοι έγιναν οι συνδημιουργοί του Θεού, και με τόσους κόπους και θυσίες μας μεγάλωσαν; Πώς να μη τιμούμε τους διδασκάλους και καθηγητές μας, αφού, κατά τον Μέγα Αλέξανδρο, αυτοί μας χάρισαν το «Ευ Ζην»; Πώς να μην τιμούμε και ευγνωμονούμε τους πνευματικούς μας Πατέρες, οι οποίοι αγωνίζονται και ποικιλοτρόπως κοπιάζουν για να μορφώσουν μέσα στην ύπαρξή μας τον Κύριο και Θεό μας Ιησού Χριστό;
Να λοιπόν που η σημερινή Ευαγγελική περικοπή μας φωτίζει και αυτή την πτυχή, και μας βοηθά να κατανοήσουμε ότι, αφ’ ενός θα πρέπει, πάση θυσία να ξεριζώσουμε από την καρδιά μας την φοβερή αχαριστία, και αφ’ ετέρου, επιβάλλεται, με την Χάρη του Θεού, να καλλιεργήσουμε την ουράνια αρετή της ευγνωμοσύνης, όπως ακριβώς έκανε και ο Σαμαρείτης.
Ναι, η ευχαριστία και η ευγνωμοσύνη δεν είναι κάτι το απλό. Είναι σύνολον αρετών. Και κατά τον Ιερό Χρυσόστομο, είναι αυτή η αρετή που όταν τη διαθέτει ο άνθρωπος, κατά κάποιο τρόπο ερεθίζει την αγάπη του Θεού, ώστε να του δώσει και άλλα χαρίσματα και άλλες δωρεές στην ευλογημένη του ζωή.
Να δώσει ο ιατρός των ψυχών και των σωμάτων, ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, ώστε με την χάρη Του, όλοι μας να βρούμε αυτή την ευλογημένη ψυχική υγεία, η οποία θα εκφράζεται με την αρετή της ευγνωμοσύνης.

Σάββατο 15 Ιανουαρίου 2011

ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑΤΙΚΕΣ ΕΚΔΡΟΜΕΣ

  • Σάββατο 29 Ιανουαρίου 
Μονοήμερη προσκηνυματική εκδρομή στην Ιερά Μονή Προφήτου Ηλιού Παρνασίδος
Ώρα αναχώρησης: 7:00 π.μ. - Τιμή Συμμετοχής: 20 €
  • Σάββατο 12 και Κυριακή 13 Φεβρουαρίου 
Διήμερη εκδρομή στις Ι.Μ. Μετεώρων, στη Λίμνη Πλαστήρα, στο Φράγμα και το Νεοχώρι
Αναχώρηση: 8:00 π.μ. από το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά
Τιμή Συμμετοχής: 80 € - Περιλαμβάνονται: μετακίνηση, διανυκτέρευση στην Καλαμπάκα στο υπερπολυτελές Divanni Palace 5*, πρωινό, δείπνο και ασφάλεια.
  • Δευτέρα 21 Φεβρουαρίου 
Μονοήμερη προσκηνυματική εκδρομή στην Ιερά Μονή Τιμίου Σταυρού Μαψού και δείπνο στον Σολωμό
Ώρα αναχώρησης: 3:00 μ.μ. - Τιμή Συμμετοχής: 12 €
Πληροφορίες - δηλώσεις συμμετοχής για τις εκδρομές:
Στο γραφείο του Ιερού Ναού Αγίων Κωνσταντίνου & Ελένης,
στον π. Ιωάννη Παναγιώτου, κάθε απόγευμα από τις 18:00 έως
τις 20:00

Κυριακή 9 Ιανουαρίου 2011

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΩΤΑ



ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΩΤΑ
(Ματθ. δ΄, 12-17)
Ὅταν ὁμιλοῦμε γιὰ τὴν μετάνοια, εἶναι ὡσὰν νὰ ἀποκαλύπτουμε τὴν οὐσία τοῦ κηρύγματος τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ. Γιατὶ μὲ τὴν μετάνοια ἄρχισε τὸ κήρυγμά Του καὶ μ᾿ αὐτὴν τὸ τελείωσε.
Ὥστε καὶ σήμερα στὸ λόγο μας θὰ ποῦμε γιὰ τὴν μετάνοια καὶ μακάρι νὰ τὸ κάνουμε συχνότερα. Μ᾿ αὐτὸν ἄλλωστε τὸν τρόπο γνωρίζουμε ὅτι καθημερινῶς καὶ σφάλουμε καὶ ἀδικοῦμε καὶ ἁμαρτάνουμε. Συνεπῶς πέφτουμε ὅλο καὶ πιὸ συχνά, ὅλο καὶ πιὸ βαθειά.
Ἔχει λοιπὸν σπουδαία σημασία πὼς τὸ κήρυγμα τοῦ Χριστοῦ ξεκίνησε καὶ τελείωσε μὲ τὴν μετάνοια. Γιατὶ ἔτσι ἀποδεικνύεται πὼς γιὰ νὰ ζήσουμε ὡς πνευματικοὶ ἄνθρωποι, μετέχοντες στὴ Βασιλεία Του, πρέπει νὰ εἴμαστε τέκνα τῆς μετανοίας. Ἐπειδὴ ἡ μετάνοια εἶναι ζωὴ καὶ παρέχει τὴ σωτηρία μας.
Ὁ Χριστός, ὅπως εἴπαμε, ἀρχίζει τὸ κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου Του, ἀκολουθώντας τὸν λόγο τοῦ προφήτου Ἰωάννου στὴν ἔρημο, ὅπως μᾶς τὸ διασώζει ὁ εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος: «Μετανοεῖτε· γιατὶ πλησιάζει ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν...».
Καὶ μὲ τὸν ἴδιο τρόπο τελειώνει τὸ κήρυγμά Του, ὅταν μετὰ τὴν Ἀνάστασή Του, παραγγέλει στοὺς Ἀποστόλους «νὰ κηρύξουν μετάνοια στ᾿ ὄνομά Του σ᾿ ὅλα τὰ ἔθνη...» Ἔτσι, ἀποκαλύπτεται πὼς ὁ Χριστὸς ἀκολουθεῖ τὸν λόγο τῶν Προφητῶν. Ἐπιβεβαιώνοντας πὼς δὲν ἦλθε νὰ καταργήσει τοὺς νόμους ἢ τοὺς Προφῆτες, ἀλλὰ νὰ τοὺς συμπληρώσει. Τὸν προφητικὸ λόγο νὰ συμπληρώσει μὲ τὸν Εὐαγγελικὸ καὶ ὅλ᾿ αὐτὰ νὰ τὰ ἀνακεφαλαιώσει στό «μετανοεῖτε!».
Τώρα λοιπὸν ὁ ἄνθρωπος ἔχει ἕνα μοναδικὸ τρόπο νὰ διορθώσει ὅ,τι κακὸ ἔχει κάνει· καὶ ἕνα σωτήριο μέσο νὰ διασφαλίσει τὴ σωτηρία του· δηλαδὴ τὴν μετάνοια.
Κάποιες φορὲς ὅμως αύτὸ τὸ σωτήριο μέσο, τὸ ἀπαξιώνει καὶ ἄλλοτε τὸ ἀγνοεῖ. Καὶ ὅσο ἀπαξιώνεται καὶ ὅσο ἀγνοεῖται, τόσο ὁ ἄνθρωπος ἀπομακρύνεται ἀπὸ τὸν λόγο τοῦ Εὐαγγελίου. Τέλος δὲ τοῦ εἶναι τελείως ἀνεφάρμοστος, ἀφοῦ δὲν μπορεῖ νὰ τὸν καταλάβει.
Ταυτόχρονα, ἐὰν ἔτσι πορευόμαστε, τόσο καὶ περισσότερο βαθαίνουμε στὴν ἀμετανοησία. Τόσο καὶ περισσότερο πλησιάζουμε πρὸς τὸν ψυχικὸ θάνατο, ἀφοῦ ἔχουμε ἤδη ἀπωλέσει τὴν ὕπαρξή μας.
Συμβαίνει δὲ αὐτό, ἐπειδὴ δὲν κατανοοῦμε τὸ σφάλμα μας, δὲν ἀντιλαμβανόμαστε τὸ πέσιμο, δὲν ἐνοχλούμαστε ἀπὸ τὸ ἄδικο καὶ ἀνήθικο. Καὶ τελικὰ δὲν ζητοῦμε τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴ σωτηρία μας.
Ὅταν δὲ δὲν ζητοῦμε τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ, εἶναι ὡσὰν νὰ μὴν γνωρίζουμε τὴν μεγάλη ἀγάπη Του καὶ τὴν εὐσπλαγχνία Του. Γιατὶ γιὰ τὸ Θεὸ δὲν ὑπάρχει ἁμαρτία, ὅσο κι ἂν εἶναι μεγάλη, ποὺ νὰ μὴν τὴ συγχωρεῖ.
Ὁ Θεὸς λοιπὸν συγχωρεῖ καὶ ἐλεεῖ ἐκείνους ποὺ θὰ νοιώσουν τὸ σφάλμα τους, «ποὺ κλαῖνε γιὰ τὶς ἁμαρτίες τους, ποὺ ζητοῦμε τὸ ἔλεός Του». Δηλαδὴ, ἐκείνους ποὺ γνωρίζουν τὸν τρόπο τῆς μετανοίας καὶ τῆς συγγνώμης.
Ἐὰν δὲ νοιώσουμε ἔτσι ἀκριβῶς, ἐὰν δὲν λυπηθοῦμε, ἐὰν δὲν κλάψουμε, ζητώντας τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ καὶ δίδοντας τὸ λόγο μας πὼς δὲν τὸ ξανακάνουμε, τότε δὲν μποροῦμε νὰ νοιώσουμε ὡς καινούργιοι καὶ ἀναγεννημένοι ἄνθρωποι. Ὡς παιδιὰ τοῦ Θεοῦ.
Ἐνῶ ἡ ἀμετανοησία εἶναι θόλωση τοῦ μυαλοῦ· τύφλωση ποὺ συσκοτίζει τὸν κόσμο μας καὶ δὲν γνωρίζουμε ποὺ βαδίζουμε. Ἐμεῖς ὅμως νομίζουμε πὼς ὅλα πᾶνε ὄμορφα καὶ καλὰ. Καὶ ἔτσι ζοῦμε μακάριοι καὶ ἀνυποψίαστοι. Γιατὶ στὴν πραγματικότητα ὅλα εἶναι ἄσχημα, ἀνάποδα καὶ κακά.
Κάποιοι τέλος θαρροῦν «πῶς ἡ μετάνοια εἶναι ἀδυναμία καὶ πὼς ἡ ἀμετανοησία εἶναι θέληση. Μακάρι νά ᾿χουμε ὅλοι μας μιὰ τέτοια ἀδυναμία, ποὺ μᾶς ἀνεβάζει καὶ νὰ μᾶς λείπει τέτοια θέληση, ποὺ μᾶς καταστρέφει!».
Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ἡ μετάνοια εἶναι νόμος τοῦ Θεοῦ καὶ λόγος τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ. «Ὁ Χριστὸς λοιπὸν μᾶς καλεῖ γιὰ νὰ μᾶς κάνει καινούργιους καὶ μᾶς βάζει ἕνα ὅρο καὶ ἕνα νόμο, τὴν μετάνοια...».
Καὶ γνωρίζουμε πὼς τὸ καινούργιο ὑπάρχει μόνο ἐὰν ταυτιστεῖ μὲ τὸ ἀληθινό. Ὅτι λοιπὸν εἶναι ἀληθινό, προέρχεται καὶ εἶναι τοῦ Θεοῦ. Καὶ ὅ,τι εἶναι τοῦ Θεοῦ, εἶναι πάντα καινούργιο καὶ παρέχει τὴν αἰώνιο ζωή».
Ἐμεῖς λοιπὸν καλούμαστε νὰ γίνουμε μέτοχοι αὐτῆς τῆς αἰώνιας ζωῆς, τῆς Βασιλείας τοῦ Χριστοῦ. Καὶ ἕνα τρόπο καὶ ἕνα μέσο ἔχουμε γιὰ νὰ πορευτοῦμε πρὸς τὰ ἐκεῖ. Κι αὐτὸ εἶναι ἡ μετάνοια. Γι᾿ αὐτὸ ὁ Χριστὸς τονίζει πάντα μέσα στοὺς αἰῶνες· «μετανοεῖτε· γιατὶ πλησίασε ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν!...». 
Πηγή: http://amvwnorthodoxias.blogspot.com