ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ

Αποστασία και επιστροφή

Στη γλώσσα της Εκκλησίας η παραβολή του Ασώτου, που ακούσαμε στη σημερινή Ευαγγελική διήγηση, αγαπητοί μου αδελφοί, δίκαια χαρακτηρίστηκε «Ευαγγέλιο των Ευαγγελίων». Κάποιοι, μάλιστα, προχώρησαν πιο πολύ και υπογράμμισαν πως κι αν ακόμη χάνονταν, για κάποιο λόγο, όλα τα Βιβλικά κείμενα, διασωζόταν, όμως, η παραβολή του Ασώτου, θα ήταν αρκετή για να διατηρήσει ακμαία τη διδασκαλία της Εκκλησίας στο πέρασμα της ιστορίας, αφού η γνωστή αυτή διήγηση μας παρουσιάζει, κατά τρόπο μοναδικό, το μέγεθος της αγάπης του Θεού για τον πλανεμένο και αμαρτωλό άνθρωπο.

Ο νεότερος υιός της παραβολής κάνει την επανάστασή του, ζητεί την αυτονομία του και απαιτεί από τον πατέρα του ό,τι δικαιούται από την πατρική περιουσία, προκειμένου ν’ ανοίξει τα φτερά του και στηριζόμενος, πλέον, στις δικές του δυνάμεις, να καθορίσει τη ζωή του, όπως εκείνος θέλει κι επιθυμεί. Η συνέχεια είναι γνωστή. Ύστερα από την πρώτη, σύντομη περίοδο της φαινομενικής ευτυχίας, της μέθης από την ανεξαρτησία και την κραιπάλη, έρχεται η ανώμαλη προσγείωση στη σκληρή πραγματικότητα της στέρησης, του εξευτελισμού, της μοναξιάς, της εκμετάλλευσης, της ταπείνωσης.

Θα έλεγε κανείς πωςη ίδια ιστορία επαναλαμβάνεται στη ζωή όλων των ανθρώπων, κάθε εποχής, εκείνων που θέλησαν να ζήσουν μακριά από το πλαίσιο της ζωής του Χριστού μέσα στην Εκκλησία. Ο άνθρωπος αποξενώθηκε από το θέλημα του Θεού και άνοιξε νέους δρόμους στη ζωή του. Η αμαρτία τον ξεγέλασε και τον γέμισε με όνειρα κι ελπίδα για μία αυτόνομη ζωή. Διακόπηκε η αγαστή και ομαλή σχέση με το Θεό Πατέρα. Ο άνθρωπος αποτραβήχτηκε από τα καθιερωμένα και παραδοσιακά και θέλησε να ζήσει με το σύγχρονο πνεύμα της εποχής, πνεύμα φαινομενικής ελευθερίας, στα ήθη, στις σχέσεις, στους θεσμόυς.

Αλίμονο, όμως, απατήθηκε. Αποδείχτηκε, τελικά, ότι η αμαρτία είναι ένα παμφάγο τέρας, που εξανεμίζει περιουσίες, κατατρώγει υπολήψεις, υποσκάπτει την υγεία του ανθρώπου, αποξηραίνει την πνευματική ζωή, στερεί από τον άνθρωπο την αληθινή φιλία, προκαλεί τη στέρηση, οδηγεί στη μοναξιά, στον προσωπικό εξευτελισμό, στην κατακρεούργηση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, βυθίζει τον άνθρωπο στη φθορά, στην αλαζονεία και τέλος, τον οδηγεί στην αυτοκαταστροφή.

Αλλά τίποτα δεν υπάρχει μεγαλύτερο, σ’ αυτή τη ζωή, από την αγάπη του Θεού, αρκεί ν’ αρχίσει ν’ αχνοφαίνεται η διάθεση για μετάνοια κι επιστροφή στην πατρική αγκαλιά. Δεν πρέπει ν’ απογοητευτεί κανείς από το άλγος της αμαρτίας, να μην πιστέψει πως δεν υπάρχει επιστροφή. Σ’ αυτό ακριβώς επενδύει ο διάβολος: στην απογοήτευση, στην αίσθηση ότι δεν υπάρχει, πλέον, λύτρωση.

Ο άσωτος έδειξε το δρόμο: αναστάς πορεύσομαι προς τον Πατέρα μου. Και ο Πατέρας, όσο κι αν δεν το περίμενε κανείς, τρέχει και με πατρική ανεξικακία και αγάπη, ανοίγει την αγκαλιά Του για το πλανημένο παιδί Του. Προλαβαίνει, καταφιλεί το χαμένο σπλάχνο του και με χαρά το εισάγει και πάλι στην πατρική στέγη. Το ίδιο κάνει ο Θεός για κάθε άνθρωπο. Περιμένει την ελεύθερη απόφαση της επιστροφής και μετά ανοίγει τα σπλάχνα των οικτιρμών Του και δέχεται τον αμαρτωλό.

Όσοι, λοιπόν, ακολουθήσαμε, τον άσωτο στο δρόμο της αποστασίας, ας τον ακολουθήσουμε και στο δρόμο της επιστροφής και της μετάνοιας. Κι όταν, μετά την εξουθενωτική περιπλάνηση σε δρόμους μακράν του Θεού, βρεθούμε μπροστά στην αγάπη κι ευσπλαχνία Του, ας γονατίσουμε ταπεινά κι ας αναφωνήσουμε: «Ήμαρτον εις Σε Σωτήρ ως ο Άσωτος Υιός. Δέξαι με Πάτερ, μετανοούντα και ελέησόν με ο Θεός». ΑΜΗΝ!