ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ

Ο Θεός είναι μαζί μας

Βρισκόμαστε στα πρόπυλα της Βηθλεέμ, αγαπητοί μου αδελφοί, στις παραμονές των Χριστουγέννων και στο προοίμιο αυτής της μεγάλης γιορτής, διαβάζουμε τον πρόλογο του κατά Ματθαίον Ευαγγελίου, που είναι ταυτόχρονα και εισαγωγή όλης της Καινής Διαθήκης. Ο Ευαγγελιστής σημειώνει ότι ο Ιησούς, εκτός από Υιός της Παρθένου ήταν, ταυτόχρονα και Υιός του Δαυίδ και Υιός Αβραάμ.

Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ερμηνεύοντας αυτόν τον πρόλογο, απευθύνεται στον Ευαγγελιστή και τον ρωτά: «υποσχέθηκες να μας μιλήσεις για το συνάναρχο Λόγο του Θεού, που γεννήθηκε πριν να υπάρξει ο χρόνος και μας μνημονεύεις ως προγόνους Του τον Δαυίδ και τον Αβραάμ, ανθρώπους απλούς και χοϊκούς;»

Κι όμως. Η αναγραφή των διαδοχικών γενεών εκφράζει τη θαυμαστότερη πραγματικότητα, αποκαλύπτει το μέγα μυστήριο «ότι ο Θεός εφανερώθη εν σαρκί». Αυτό το μυστήριο το ζούμε ως φανέρωση, ως αποκάλυψη. Δε μας είναι εύκολο να καταμετρήσουμε τις διαστάσεις του. Για να το ψηλαφίσουμε λίγο καθαρότερα, θα παρουσιάσουμε τέσσερις ιστορικές εικόνες που αποτελούν σημαντικές φάσεις του γεγονότος της επιφανείας του Χριστού.

Την πρώτη εικόνα συναντούμε στα πρώτα κεφάλαια της Παλαιάς Διαθήκης, στην περιγραφή της δημιουργίας του υλικού κόσμου και του ανθρώπου, στη ζωή των πρωτοπλάστων μέσα στον Παράδεισο. Ο Αδάμ και η Εύα απολάμβαναν την άμεση κοινωνία με το Θεό, υπήρχε μεταξύ τους διάλογος αγάπης, καμία απόσταση δεν τους χώριζε. Το βλέμμα του ανθρώπου ήταν λαμπερό, έπιανε την παρουσία και τα μηνύματα της αγάπης του Θεού. Αυτή ήταν η πρώτη εικόνα, η πρώτη εμπειρία του ανθρώπινου γένους.

Το δεύτερο χρονικό γράφτηκε αιώνες μετά την έξωση του Αδάμ από τον παράδεισο. Ο λαός του Θεού κινείται ταλαιπωρημένος στην έρημο του Σινά και ο Θεός καλεί το Μωυσή ν’ ανέβει στην κορυφή για να του δώσει το νόμο Του. Παράλληλα, όμως, δεν επιτρέπει στο λαό να περάσει τα όρια και ν’ ακολουθήσει το Μωυσή στον τόπο της Θείας παρουσίας. Ήταν πια φανερό πως η παραδείσια ενότητα ήταν παρελθόν. Οι άνθρωποι βρίσκονταν υπό την προστασία του Θεού, αλλά δεν είχαν την παρρησία να τον κοιτάξουν κατά πρόσωπο. Ο Μωυσής και ο λαός εκπροσωπούσαν τη φθαρμένη γενεά, την ανθρωπότητα που αναπτύχθηκε έξω από τον Παράδεισο.

Στην τρίτη εικόνα ο Λόγος σαρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν. Ο Θεός γίνεται σαν κι εμάς, ζει και κινείται όπως όλοι μας, θεραπεύει τις πληγές μας, θρονιάζει στη γη την αγάπη, δέχεται τις κρίσεις μας, τις κατηγορίες μας, υπομένει την ατίμωση, σηκώνει το Σταυρό Του και βαδίζει το δρόμο της υπέρτατης θυσίας. Αυτή είναι η τρίτη εικόνα, η ζωντανή πραγματικότητα της Καινής Διαθήκης, της εποχής που αποκαταστάθηκε η επαφή και η επικοινωνία ανάμεσα στον άνθρωπο και στο Θεό.

Από τη Βίβλο που ιστορεί τη σάρκωση, θα περάσουμε στη Βίβλο που χρωματίζει την τέταρτη εικόνα, την εικόνα της Βασιλείας του Θεού. Εκείνη η χαμένη χαρά του παραδείσου, η δυνατότητα της άμεσης επαφής και επικοινωνίας με το Θεό θα είναι το κλίμα της ουράνιας Βασιλείας, όπου οι άνθρωποι θα αντικρίζουν το Θεό πρόσωπον προς πρόσωπον. Αυτή θα είναι η τελική αποκατάσταση, η τελική δόξα και η τελική ένωση του αγιασμένου ανθρώπου με το Θεό. Η αμεσότητα της επικοινωνίας, το πλήρωμα της ευτυχίας.

Αυτές είναι οι διακυμάνσεις του γένους μας, οι τέσσερις εικόνες της ανθρωπότητας. Τι είχαμε, τι χάσαμε, τι μας προσέφερε και πάλι ο Χριστός με τη σάρκωσή Του και τι μας υπόσχεται για την αιωνιότητα. Ο σαρκωμένος Λόγος αποκλήθηκε «Εμμανουήλ», το οποίο σημαίνει μεθ’ ημών ο Θεός, ο Θεός μαζί μας. Και είναι μαζί μας ο Χριστός και θέλει να μείνει μαζί μας στην αιωνιότητα. Αυτό το μήνυμα, αυτήν τη χαρμόσυνη πραγματικότητα της ελπίδας ας την κάνουμε βίωμα, τρόπο και λόγο ζωής από αυτά τα Χριστούγεννα. Γιατί μόνον έτσι θα μπορέσουμε να τα γιορτάσουμε πραγματικά. ΑΜΗΝ!