ΚΥΡΙΑΚΗ Η΄ ΛΟΥΚΑ

Οι φορείς της αλήθειας και η όντως αλήθεια

Απευθυνόμενος, για δεύτερη φορά, στην Εκκλησιά των Κορινθίων ο Απόστολος Παύλος, αγαπητοί μου αδελφοί, προσπαθεί να λύσει ένα σημαντικό ζήτημα, που έκανε την εμφάνισή του την εποχή εκείνη στην Εκκλησιά, δυστυχώς, όμως, εξακολουθεί να απασχολεί μέχρι και σήμερα τη σκέψη των Χριστιανών. Ποιό είναι το πρόβλημα αυτό;

Η δυσπιστία και απαξίωση του λόγου του Θεού, ίσως ακόμα και η περιφρόνηση του Ευαγγελίου του Ιησού Χριστού, γιατί αυτό διαδόθηκε και διδάσκεται, εκφράστηκε και εκφράζεται από ανθρώπους και μάλιστα, με τον προσωπικό τρόπο του καθενός. Οι ενστάσεις, όμως, προχωρούν περισσότερο καθώς υπάρχουν άνθρωποι που αμφισβητούν την αγιαστική δύναμη, αλλά και το λόγο των φορέων της Εκκλησίας, κυρίως των Κληρικών, αφού πρόκειται για ανθρώπους με σαφείς αδυναμίες και ελλείψεις, για ανθρώπους αμαρτωλούς και ενίοτε, χειρότερους και από εκείνους στους οποίους απευθύνονται και προσπαθούν να διδάξουν.

Η έλλειψη μόρφωσης, το ταπεινό σχήμα και η ταπεινή εμφάνιση, η αδυναμία στο λόγο, η έλλειψη θάρρους, είναι μερικά ακόμα στοιχεία που κάνουν τους δύσπιστους να αμφισβητούν και κάποιες φορές να λοιδορούν τους Εκκλησιαστικούς φορείς. Μια τέτοια στάση, όμως, είναι η πρέπουσα και η αρμόζουσα;

Ο Κύριος και Θεός μας δεν ήταν δυνατόν παρά να χρησιμοποιήσει ανθρώπους, δημιουργήματά Του, προκείμενου να κάνει γνωστό στην κόσμο και την ιστορία το λόγο και το Ευαγγέλιό Του. Χάρισε σε ανθρώπους, στους οποίους, διά του Μυστηρίου της Ιεροσύνης, μεταβιβάζει, κάθε εποχή, τη δύναμη και τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, τη δυνατότητα να κηρύττουν και να ευαγγελίζονται την αλήθεια Του. Και αυτό το έκανε, θέλοντας να δείξει ότι η αλήθεια δεν σχετίζεται τόσο με το φορέα της, όσο με το περιεχόμενό της και το περιεχόμενο αυτό είναι ο Ίδιος ο Χριστός, αναλλοίωτος και ακέραιος στους αιώνες.

Οι άνθρωποι και αδυναμίες και ελαττώματα και ελλείψεις έχουν και αμαρτήματα διαπράττουν. Αυτή είναι μια κατάσταση συνυφασμένη προς την ανθρώπινη φύση. Άλλα να που ο Θεός αυτό το οστράκινο ανθρώπινο περίβλημα χρησιμοποιεί για να φανερωθεί στους ανθρώπους, ένα περίβλημα που και ο Ίδιος υιοθέτησε για τον εαυτό Του. Είναι αλήθεια, βέβαια, ότι πολλές φορές, οι φορείς αυτού του υψηλού δικαιώματος του ευαγγελισμού της Θεϊκής σοφίας, δε ζουν και δεν κινούνται στον κόσμο σύμφωνα με τον τρόπο που επαγγέλλονται για τους άλλους. Με άλλα λόγια, η ζωή τους δε συμφωνεί με τα έργα τους, με αποτέλεσμα να σκανδαλίζουν και να προβληματίζουν τους ανθρώπους. Και αυτό είναι τραγικό για τη ζωή της Εκκλησίας. Αλλά ο Απόστολος Παύλος έρχεται και προλαμβάνει αυτές τις σκέψεις λέγοντας ότι ο θησαυρός που φέρουμε ως φορείς της Χάριτος του Θεού, δεν προέρχεται από εμάς, αλλά από τον Θεό και σε Εκείνον πρέπει να αποβλέπουμε, παραθεωρώντας πάντα τις ανθρώπινες αδυναμίες και σκοπεύοντας κατευθείαν στην ουσία που δεν είναι άλλη από την αλήθεια του Θεού, την οποία η Εκκλησία Του ανέλαβε να φανερώσει και να διαλαλήσει στην οικουμένη.

Ασφαλώς, η ευθύνη των φορέων της Ευαγγελικής διδασκαλίας, εκείνων που αναλαμβάνουν την πνευματική καθοδήγηση των ανθρώπων μέσα στην Εκκλησία, είναι τεράστια και έναντι του Θεού και έναντι του λαού του Θεού. Η ανθρώπινη φύση και αδυναμία τους δεν τους αμνηστεύει, ούτε δικαιολογεί τις πτώσεις και τις ελλείψεις τους. Αλίμονο δε σε όσους γίνονται αιτία σκανδαλισμού με τον τρόπο της ζωής τους. Θα δώσουν φρικτή απολογία ενώπιον του θρόνου του Θεού, εν ημέρα Κρίσεως. Γι’ αυτό, αδελφοί μου, να έχουμε πάντα στο νου και στην προσευχή μας τους Κληρικούς μας, που φέρουν πάνω τους αυτή την μεγάλη ευθύνη της διακονίας του Σώματος του Χριστού. Έχουμε κι εμείς υποχρεώσεις απέναντί τους, όχι μόνο δικαιώματα και απαιτήσεις. Και οι υποχρεώσεις μας αυτές συνίστανται στην αγάπη και στον σεβασμό προς τα πρόσωπά τους, στη στήριξη του πολύμοχθου έργου τους, κυρίως, όμως, στην επίκληση της Χάρης του Θεού πάνω τους, ούτως ώστε να μπορούν ν’ ανταποκρίνονται, με την δύναμη του Ιησού Χριστού, κατά τον πλέον επαρκή, για τα ανθρώπινα μέτρα, τρόπο, στην υψηλή αποστολή τους, προς δόξαν Θεού και σωτηρία του λαού Του. ΑΜΗΝ!