ΥΨΩΣΙΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

Ο Σταυρός το καύχηµά µας

Τιµούµε σήµερα, αγαπητοί µου αδελφοί, τη µεγίστη εορτή της παγκοσµίου Υψώσεως του Τιµίου και ζωοποιού Σταυρού, κατά την οποία η Αγία µας Εκκλησία θέτει και πάλι ενώπιον µας και τιµά υπερβαλλόντως το σύµβολο εκείνο της άµεµπτης αγάπης και της θυσίας του Θεανθρώπου για τη σωτηρία του κόσµου. Και σήµερα, καθώς προσκυνούµε τον Τίµιο Σταυρό, η σκέψη και η καρδιά µας ανάγονται στη µεγάλη και κορυφαία ηµέρα της Μ. Παρασκευής. Η σκέψη και τα διανοήµατά µας ανεβαίνουν στο φρικτό Γολγοθά, εκεί όπου ο θεάνθρωπος Χριστός εκουσίως σταυρώθηκε για τη σωτηρία του ανθρωπίνου γένους. Σήµερα προσκυνούµε και τιµούµε το πανσεβάσµιο Ξύλο, το οποίο από όργανο θανάτου, µετεβλήθη σε όργανο ζωής και σωτηρίας, από τη στιγµή κατά την οποία επάνω Του υψώθηκε ο Χριστός.

Αυτό το σύµβολο, στη διάρκεια των εποχών µέχρι και σήµερα, συγκέντρωσε επάνω του εκ διαµέτρου αντίθετα συναισθήµατα. Υπήρξαν και υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι τιµούν, προσκυνούν και ευλαβικά προσεγγίζουν το πανσεβάσµιο σύµβολο της θυσίας του Χριστού. Εµείς οι χριστιανοί, οι οποίοι έχουµε σε πρωτεύουσα θέση στη ζωή µας αυτό το όργανο της σωτηρίας. Την ίδια στιγµή, όµως, υπάρχουν και άνθρωποι οι οποίοι περιφρονούν το σύµβολο του Σταυρού. Και δεν σταµατούν µόνο εκεί, αλλά το βλασφηµούν, το υβρίζουν, το καταπατούν ή µη και το ποδοπατούν. ∆εν θέλουν να έχουν καµία σχέση µαζί Του. ∆εν µπορούν και δεν ανέχονται καµία επαφή µαζί Του. Αλλά αυτό δεν είναι µόνο φαινόµενο της εποχής µας. Είναι ένα φαινόµενο που είχε παρατηρήσει πρώτος ο Απόστολος Παύλος. Ένα φαινόµενο που είχε αρχίσει να καλλιεργείται ήδη από τη ζωή της πρώτης Εκκλησίας.

Ακούσαµε σήµερα τον Απόστολο των Εθνών να λέει ότι ο Σταυρός του Χριστού είναι Ιουδαίοις µεν σκάνδαλον, Έλλησι δε µωρία. Τί σηµαίνουν αυτά τα λόγια; Γιατί θεωρούσαν σκάνδαλο την τιµή του Τιµίου Σταυρού οι Ιουδαίοι; Γιατί δεν µπορούσαν να διανοηθούν ότι Αυτός, τον οποίον περίµεναν ως ελευθερωτή και σωτήρα όχι πνευµατικό, αλλά κοσµικό, ως βασιλέα ισχυρό, ήταν δυνατόν να τελειώσει εξευτελιζόµενος και ταπεινούµενος πάνω στο Σταυρό. Γι’ αυτό θεωρούσαν την τιµή του Τιµίου Σταυρού σκανδαλώδη πράξη από την πλευρά των Χριστιανών. Την ίδια στιγµή, όµως, οι Έλληνες, οι ειδωλολάτρες δηλ. θεωρούσαν την τιµή στο Σταυρό του Χριστού µωρία, δηλ. ανοησία, προσεγγίζοντας τα πράγµατα µε τη λογική έκφραση της φιλοσοφικής τους σκέψης. Θεωρούσαν ότι είναι ανοησία να πιστεύει κανείς πως ένας Θεός είναι δυνατόν να σταυρώθηκε και να πέθανε πάνω στο Σταυρό. ∆εν µπορεί αυτός να είναι Θεός. Έτσι, λοιπόν, ελαφρά τη καρδία, ερµηνεύοντας µε την απλοϊκή λογική τους τα πράγµατα, απέρριπταν την τιµή και την προσκύνηση του Τιµίου Σταυρού. Έρχεται, όµως, ο Παύλος, διαγράφει όλες αυτές τις αντιλήψεις και λέει «για µένα δεν υπάρχει άλλος λόγος καυχήσεως, παρά µόνο ο Σταυρός του Χριστού». Νωρίτερα τους είχε πει ότι «δεν έχω λόγο να καυχηθώ ούτε για τους αγώνες τους ιεραποστολικούς που έχω κάνει, ούτε για τα παθήµατα και τα µαρτύρια που έχω υποστεί για την αγάπη του Χριστού. Για ένα πράγµα µπορώ να καυχηθώ. Για το Σταυρό του Κυρίου µας Ιησού Χριστού». Για µας, λοιπόν, τους χριστιανούς ο Σταυρός δεν είναι ούτε σκάνδαλο, ούτε µωρία, αλλά η µεγάλη µας καύχηση, ο µόνος λόγος για τον οποίον οφείλουµε να υπερηφανευόµαστε σε αυτή τη ζωή. Αλλά, γιατί ο Σταυρός του Χριστού είναι το καύχηµα των χριστιανών; Θα µπορούσαµε να καταµετρήσουµε πολλούς λόγους. Θα παραµείνουµε, όµως, σε τρεις.

Ο πρώτος είναι γιατί πάνω στο Σταυρό εκφράστηκε η άµετρη αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο. Από τη στιγµή της πτώσεως των πρωτοπλάστων στον Παράδεισο η αγαπητική έµπνευση του Θεού, σχεδίασε και άρχισε να εκτελεί το λεγόµενο σχέδιο της Θείας Οικονοµίας. Αυτό το σχέδιο αποσκοπούσε στη συµφιλίωση του Θεού µε τον άνθρωπο, στην αποκατάσταση του ανθρώπου στην παραδείσια κατάσταση, στη συγχώρηση των ανθρώπων από τις αµαρτίες τους, στη λύτρωση του ανθρωπίνου γένους και στην απελευθέρωσή του από τη φθορά του διαβόλου και του θανάτου. Κεντρικό πρόσωπο στο σχέδιο του Θεού ήταν ο Υιός του ο Μονογενής, ο Ιησούς Χριστός. Οι υποσχέσεις του Θεού προς τον άνθρωπο για την αποκατάσταση και την µεταξύ τους καταλλαγή δεν περιορίστηκαν στα λόγια, όπως συχνά περιορίζονται οι υποσχέσεις ηµών των ανθρώπων. ∆εν περιορίστηκαν σε βαρύγδουπες εξαγγελίες περί αγάπης, αλλά έµπρακτα αποδείχθηκαν και εφαρµόστηκαν στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Λέει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης ότι ούτω ηγάπησεν ο Θεός τον κόσµον, ώστε τον υιόν του τον µονογενή έδωκεν, ίνα πάς ο πιστεύων εις αυτόν µη απόληται, αλλ’ έχη ζωήν αιώνιον. Η αγάπη του Θεού ήταν τόσο µεγάλη, να προσφέρει σε θυσία τον Μονογενή του Υιό, ούτως ώστε κάθε άνθρωπος που θα πιστέψει σ’ Αυτόν, τον Χριστό, να µη χάσει την ψυχή του, αλλά να έχει την αιώνια ζωή. Είναι, λοιπόν, ο Σταυρός είναι το µέτρο της άπειρης αγάπης του Θεού προς τον άνθρωπο, µιας αγάπης που, τελικά, δεν έχει µέτρο. Αλλά ούτε και η αγάπη του Χριστού για τους ανθρώπους είχε  µέτρο, γιατί, όπως ο Ίδιος είχε πει, µείζονα ταύτης αγάπην, ουδείς έχει ίνα τις την ψυχήν αυτού θη υπέρ των φίλων αυτού. ∆εν υπάρχει µεγαλύτερη αγάπη από το να θυσιάσει κανείς τη ζωή του για την αγάπη των φίλων του, των δικών του ανθρώπων και αυτό έκανε ο Χριστός. Θυσίασε αυτοπροαιρέτως και εκουσίως την ζωή Του για την αγάπη ηµών των ανθρώπων που είµαστε οι φίλοι του, είµαστε τα τέκνα της αγάπης Του, ούτως ώστε να µας απελευθερώσει από την τυραννία του διαβόλου. Γι’ αυτό το Αίµα που χύθηκε πάνω στο Σταυρό του Χριστού είναι το λύτρο, το οποίο έδωσε ο Χριστός αντί των πολλών µας αµαρτιών.

Ο δεύτερος λόγος είναι γιατί επάνω στο Σταυρό του Χριστού νικήθηκε ο θάνατος. Είχαν την αίσθηση, εκείνοι που σχεδίασαν και εκτέλεσαν το µεγαλύτερο ανοσιούργηµα και έγκληµα όλων των εποχών, ότι ανεβάζοντας το Χριστό πάνω στο Σταυρό θα τελείωναν µαζί Του. Είχαν την εντύπωση ότι ο Χριστός ήταν ένας άνθρωπος κοινός, σαν όλους τους άλλους, που θα µπορούσε να θανατωθεί και να σβήσει από την ιστορία και το πρόσωπο της γης. Αλλά την ίδια αίσθηση, λένε οι Πατέρες της Εκκλησίας, είχε ακόµα και ο ίδιος ο διάβολος, ο οποίος, πολλές φορές, προσπάθησε να πειράξει το Χριστό και να Τον ρίξει από το ύψος της Θεότητός Του. Νόµιζε ο διάβολος ότι, ανεβαίνοντας ο Χριστός στο Σταυρό θα έχει νικηθεί από τη δική του δύναµη. Πού να φανταστούν, όµως, όλοι τους ότι ο Κύριος οδήγησε εκουσίως τα βήµατά Του στο Σταυρό. ∆εν ήταν ο Χριστός ο οποίος ακολούθησε τις εξελίξεις και τα σχέδια των ανθρώπων για Εκείνον, αλλά ήταν ο Χριστός που καθόριζε τα πράγµατα, ο Χριστός που όριζε τις εξελίξεις, ο Χριστός που είχε σχεδιάσει την ιστορία της σωτηρίας των ανθρώπων. Ήταν ο Χριστός, που εκουσίως οδηγεί τον εαυτό Του στο Σταυρό και έτσι, µε το δικό Του θάνατο, νικά το θάνατο του ανθρώπου, νικά την κυριαρχία του διαβόλου, που οδηγεί τον άνθρωπο στον ψυχικό του αφανισµό. Γι’ αυτό, όπως ψάλλουµε  το Πάσχα, «ο Χριστός θανάτω θάνατον επάτησε», νίκησε τον θάνατο µε το δικό Του θάνατο.

Αλλά, υπάρχει και ένας τρίτος λόγος για τον οποίο ο Σταυρός του Χριστού είναι το καύχηµα ηµών των Χριστιανών. Γιατί ο σταυρός είναι η προϋπόθεση της Αναστάσεως. Αν ο Χριστός δεν έπινε το πικρό ποτήρι του πόνου, αν ο Κύριός µας δεν επέλεγε την εκούσια θυσία, αν ο Θεάνθρωπος Ιησούς δε βάδιζε προς το εκούσιον Πάθος προσφέροντας τον εαυτό Του λύτρο αντί πολλών, αν δεν εδέχετο θάνατον ατιµωτικόν πάνω στο Σταυρό, τότε δεν θα υπήρχε Ανάσταση και αυτό θα ήταν η µεγαλύτερη τραγωδία του ανθρωπίνου γένους. ∆εν θα υπήρχε σωτηρία, δεν θα υπήρχε λύτρωση. Αν ο Χριστός δεν πέθαινε πάνω στο Σταυρό, τότε η προοπτική  και η ελπίδα της αναστάσεως του ανθρωπίνου γένους θα ήταν ένα ψεύδος, µία ουτοπία. Και αυτό είναι το µεγάλο µήνυµα του Σταυρού όλες τις εποχές, κυρίως στην εποχή µας. Αν ο Χριστός τελείωνε πάνω στο Σταυρό, θα ήταν τραγωδία. Το γεγονός ότι ο Χριστός «ανέστη εκ νεκρών» συνιστά την σωτηρία του ανθρωπίνου γένους.

Γι’ αυτό, αγαπητοί µου, το µήνυµα που στέλνει ο Θεάνθρωπος σήµερα µε την σταύρωσή Του αφορά στον κάθε άνθρωπο, ο οποίος σταυρώνεται πάνω σ’ αυτόν τον κόσµο. Και όλοι µας, µε τον ένα ή τον άλλο τρόπο, σηκώνουµε το δικό µας σταυρό. Άλλος µεγαλύτερο, άλλος µικρότερο. ∆εν υπάρχει άνθρωπος, είτε είναι πλούσιος, είτε είναι φτωχός, είτε είναι άρχοντας, είτε αρχόµενος, είτε µορφωµένος, είτε αµόρφωτος, που να µη σηκώνει το δικό του σταυρό, τη δική του δοκιµασία, το δικό του µεγάλο πρόβληµα, το οποίο ίσως, τις περισσότερες φορές, κρύβει από τα µάτια των πολλών. Έρχεται ο Χριστός και µας λέει ότι ναι, η ζωή σας θα είναι ζωή δοκιµασίας, αλλά θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσµον. Θα έχετε θλίψη σ’ αυτή τη ζωή, δοκιµασίες και προβλήµατα, αλλά να έχετε πάντοτε προ οφθαλµών και να γνωρίζετε ότι εγώ νίκησα τον κόσµο, νίκησα τον θάνατο και εφόσον εγώ το κατάφερα µπορείτε και σεις να το καταφέρετε. Γιατί η προοπτική του ανθρώπου δεν αφορά αυτή τη ζωή, αλλά την αιωνιότητα και αυτή η προοπτική δικαιώνεται και τελειώνεται µέσω του σταυρικού θανάτου και της Αναστάσεως του Χριστού. Γι΄ αυτό, αγαπητοί µου, κάθε φορά που προβληµατιζόµαστε σ’ αυτή τη ζωή, κάθε φορά που οι δοκιµασίες του βίου τείνουν να καταβάλουν την ύπαρξή µας και να την αφανίσουν, να στρέφουµε το νου, την καρδιά µας, τα µάτια της ψυχής µας και του σώµατός µας στο Σταυρό του Χριστού και να παίρνουµε δύναµη και ελπίδα, για να υπερνικήσουµε τις δυσκολίες, να κατανικήσουµε τα προβλήµατα, να αναστηθούµε από τη νέκρωση, στην οποία µας έχει υποβάλει ο κόσµος. Αυτός, ο υπέρ ηµών Παθών και δι’ ηµάς Σταυρωθείς και Αναστάς Χριστός ο Θεός, είναι η ελπίδα και η προοπτική όλων µας. Χρόνια πολλά και ευλογηµένα!