ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΔ΄ ΛΟΥΚΑ - Η θεραπεία του τυφλού στην Ιεριχώ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΔ΄ ΛΟΥΚΑ

Η θεραπεία του τυφλού στην Ιεριχώ

(Λουκά ιη΄, 35-43)

Σέ μία γωνιά τῆς Ἱεριχῶς ἕνας τυφλός, καθώς ζητιανεύει, ἀκούει θόρυβο ἀπό πολλούς ἀνθρώπους καί ἐρωτᾶ τί συμβαίνει. Κάποιος τοῦ λέει «ἔρχεται ὁ Ἰησοῦς» καί τότε ἐκεῖνος ἄρχισε νά φωνάζει «Ἰησοῦ, υἱέ τοῦ Δαβίδ ἐλέησε μέ».

Κάποιοι τόν παρατήρησαν νά μή φωνάζει, αὐτός ὅμως συνέχισε. Τότε τόν πλησιάζει ὁ Ἰησοῦς καί τόν ἐρώτησε: «Τί θέλεις νά σοῦ κάνω;» Καί ὅταν ὁ τυφλός του ἀπάντησε «Κύριε θέλω νά ἰδῶ τό φῶς μου», ὁ Ἰησοῦς τόν ἐθεράπευσε λέγοντας «ἀνάβλεψε. Ἡ πίστη σου σέ ἐμένα σέ ἐθεράπευσε». Ἀμέσως ὁ πρώην τυφλός, ἄρχισε νά ἀκολουθεῖ τόν Κύριον δοξολογώντας τόν Θεό.

Ἀδελφοί μου, ἕνα θαῦμα λοιπόν μας διηγήθηκε τό σημερινό Εὐαγγέλιο, τήν θεραπεία τοῦ τυφλοῦ. Ἐκεῖνο ὅμως ποῦ ἐντυπωσιάζει εἶναι ἡ ἐρώτηση τοῦ Κυρίου πρός τόν τυφλό «Τί θέλεις νά σοῦ κάνω;» Τήν ἴδια ἐρώτηση ἔκανε καί στόν παράλυτό της Προβατικῆς κολυμβήθρας «θέλεις νά γίνεις καλά;»

Γιατί ἄραγε ὁ Κύριος κάνει αὐτή τήν ἐρώτηση, τί θέλει νά μᾶς φανερώσει;

Εἶναι πραγματικά ἐντυπωσιακή αὐτή ἡ ἐρώτηση, διότι ποιός τυφλός ἤ παράλυτος δέν θέλει νά γίνει καλά; Κι ὅμως ὁ Κύριος ἐρωτᾶ, καί ἐρωτᾶ γιατί θέλει νά μᾶς δείξει πόσο σέβεται αὐτό πού ὀνομάζουμε ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου, γι’ αὐτό ζητᾶ τήν συναίνεσή μας. Δέν εἶναι ὁ Θεός μας ἕνας τύραννος οὔτε ἕνας ἐκβιαστής πού μέ τήν ἀπειλῆ τῆς τιμωρίας μας ἐξαναγκάζει. Ἀντίθετα, θέλει, καί γι’ αὐτό τή ζητεῖ τήν συγκατάθεσή μας γιά νά ἐπέμβει στή ζωή μας.

Ἐκεῖνο δηλαδή πού ζητεῖ ἀπό μας, τά πλάσματά του, εἶναι ἡ λεγόμενη «ἀγαθή διάθεση», νά εἴμεθα καλοπροαίρετοι ἄνθρωποι πού ἀποδέχονται τήν παρουσία του στή ζωή τους. Μόνο τότε ἐπεμβαίνει, ὅταν ἐμεῖς τοῦ τό ἐπιτρέπουμε.

Ἔτσι, εἶναι ἕνας εὐγενικός Θεός ἀπέναντί μας καί αὐτή τήν εὐγένεια τού μας τήν φανερώνει καί στήν Ἀποκάλυψη τοῦ Ἰωάννη ὅταν μας λέει : «Νά, στέκομαι μπροστά στή πόρτα τῆς καρδιᾶς σου καί τή κτυπῶ. Ἐάν μου τήν ἀνοίξεις θά εἰσέλθω καί θά εἶμαι γιά πάντα μαζί σου».

Ἕνας διάσημος γιατρός, ὁ περίφημος Πασκάλ ἔχοντας ὑπόψη τοῦ τά λόγια αὐτά τοῦ Ἰησοῦ διερωτᾶται: «Γιατί ἄραγε δέν δίνει μία κλοτσιά καί νά ἀνοίξει τήν πόρτα τῆς καρδιᾶς μας καί νά μπεῖ μέσα μέ τό ἔτσι θέλω;» καί ἀπαντᾶ: «γιατί εἶναι ὁ ἀληθινός Θεός, ὁ Ὁποῖος εἶναι εὐγενικός μαζί μας». Ἔχει ἀπόλυτο δίκιο.

Ἑπομένως σεβόμενος τήν ἐλευθερία μας ὁ Θεός εἶναι εὐγενικός μαζί μας. Ἀλήθεια, ἄν δέν ἦταν εὐγενικός, ποιός θά τολμοῦσε ἀπό ἐμᾶς νά τόν ἀγνοήσει ἤ ποιός θά τολμοῦσε νά τόν ὑβρίσει καί Αὐτόν καί τήν μητέρα του, τήν Παναγία, ὅπως κάνουν δυστυχῶς πολλοί ἀπό ἐμᾶς;

Ἐδῶ λοιπόν εὑρίσκεται καί ἡ ἀπάντηση στό ἐρώτημα, γιατί μας ἀφήνει νά ζοῦμε ὅπως θέλουμε ἐμεῖς, γιατί μας ἀφήνει νά κάνουμε τό κακό καί γιατί ἀφήνει νά τόν διώχνουμε ἀπό τή ζωή μας.

Ὅμως, ἐνῶ συμβαίνουν αὐτά μέ μας, δέν μᾶς ἐγκαταλείπει, ἀλλά σκύβει πάνω μας ὅταν ἀκριβῶς πονοῦμε καί ὑποφέρουμε, καί ἐπεμβαίνει πάνω στό κακό πού ἐμεῖς οἱ ἴδιοι ἔχουμε κάνει καί τό μεταβάλλει σέ «φάρμακο» πού θεραπεύει τήν ψυχή μας ἀπό κάποιο πάθος της.

Τό πόσο ἀλήθεια θεραπευτικά ἐπενεργεῖ ὁ πόνος στή ψυχή μας τό δείχνουν τά τάματα πού κάνουμε ἀλλά καί ἡ ἱστορία τοῦ Γέρο-Γρηγόρη.

Στή Μονή τοῦ Ἁγίου Παύλου, ζοῦσε ἕνας ἄνθρωπος μέ τό ὄνομα Γρηγόρης, πολύ στρυφνός, δύστροπος καί ἀνάποδος, γι’ αὐτό καί δέν ἦταν ἀγαπητός στούς μοναχούς, οἱ ὁποῖοι ὅμως ἔκαναν ὑπομονή λέγοντας: «ὅπως ὁ Θεός κάνει ὑπομονή γιά τά ἐλαττώματά μας καί τά ἁμαρτήματά μας, ἔτσι πρέπει νά κάνουμε ὑπομονή καί μέ τόν ἀδελφό μας».

Τήν ὑπομονή ὅμως αὐτή ὁ Γέρο-Γρηγόρης τήν εἶχε θεωρήσει ὡς ἀδυναμία τους καί αὐτό τόν ἀποθράσυνε περισσότερο καί αὐθαδίαζε, μέχρις ὅτου ἀρρώστησε βαριά. Μέχρι τότε, δέν ἤθελε οὔτε νά κοινωνήσει καί στήν ἐκκλησία πήγαινε μέ τό ζόρι. Οἱ μοναχοί τόν μετέφεραν στό νοσοκομεῖο τῆς Μονῆς γιά νά μπορεῖ ὁ ἀδελφός νοσοκόμος νά περιποιεῖται καί αὐτόν καί τά ἄλλα γεροντάκια πού ἦταν ἐκεῖ. Ὅμως, τά γεροντάκια εἶπαν: «ἄν φέρετε ἐδῶ τόν Γρηγόρη, ἐμεῖς θά φύγουμε», τόσο πολύ τόν φοβόντουσαν.

Γιά νά μή σκανδαλισθοῦν περισσότερο τά γεροντάκια, ἑτοίμασαν ἕνα δωμάτιο ἀπέναντι ἀπό τό νοσοκομεῖο τους καί ἔβαλαν ἐκεῖ τόν Γέρο-Γρηγόρη, ὁ ὁποῖος βλέποντας τήν περιφρόνηση ταπεινώθηκε, ἦλθε σέ μετάνοια εἰλικρινῆ καί μέ συντριβή καρδιᾶς ζήτησε ἀπό τόν Ἡγούμενο καί τούς Πατέρες νά τόν συγχωρέσουν καί μέ δάκρυα στά μάτια ζήτησε ἀκόμη νά ἐξομολογηθεῖ καί νά κοινωνήσει τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων. Ἔτσι μέ καθαρή τήν ψυχή του καί μέ τό τελευταῖο ἐφόδιο, τήν θεία κοινωνία, παρέδωσε τό πνεῦμα του στόν Θεό.

Ἀδελφοί μου, ὅσοι ἀπό μας αἰσθάνονται ἔνοχοι ἀπέναντι στόν εὐγενικό Κύριο καί Θεό μας ἄς ἀκολουθήσουν τό παράδειγμα τοῦ Γέρο-Γρηγόρη καί ἄς δεχθοῦμε Αὐτόν τόν Θεό στή ζωή μας. Μᾶς ζητεῖ νά τόν δεχθοῦμε. Ἄς τοῦ ἀνοίξουμε λοιπόν τή πόρτα τῆς καρδιᾶς μας.