ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΩΤΑ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΩΤΑ

(Ματθ. δ΄, 12-17)

Ὅταν ὁμιλοῦμε γιὰ τὴν μετάνοια, εἶναι ὡσὰν νὰ ἀποκαλύπτουμε τὴν οὐσία τοῦ κηρύγματος τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ. Γιατὶ μὲ τὴν μετάνοια ἄρχισε τὸ κήρυγμά Του καὶ μ᾿ αὐτὴν τὸ τελείωσε.

Ὥστε καὶ σήμερα στὸ λόγο μας θὰ ποῦμε γιὰ τὴν μετάνοια καὶ μακάρι νὰ τὸ κάνουμε συχνότερα. Μ᾿ αὐτὸν ἄλλωστε τὸν τρόπο γνωρίζουμε ὅτι καθημερινῶς καὶ σφάλουμε καὶ ἀδικοῦμε καὶ ἁμαρτάνουμε. Συνεπῶς πέφτουμε ὅλο καὶ πιὸ συχνά, ὅλο καὶ πιὸ βαθειά.

Ἔχει λοιπὸν σπουδαία σημασία πὼς τὸ κήρυγμα τοῦ Χριστοῦ ξεκίνησε καὶ τελείωσε μὲ τὴν μετάνοια. Γιατὶ ἔτσι ἀποδεικνύεται πὼς γιὰ νὰ ζήσουμε ὡς πνευματικοὶ ἄνθρωποι, μετέχοντες στὴ Βασιλεία Του, πρέπει νὰ εἴμαστε τέκνα τῆς μετανοίας. Ἐπειδὴ ἡ μετάνοια εἶναι ζωὴ καὶ παρέχει τὴ σωτηρία μας.

Ὁ Χριστός, ὅπως εἴπαμε, ἀρχίζει τὸ κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου Του, ἀκολουθώντας τὸν λόγο τοῦ προφήτου Ἰωάννου στὴν ἔρημο, ὅπως μᾶς τὸ διασώζει ὁ εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος: «Μετανοεῖτε· γιατὶ πλησιάζει ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν...».

Καὶ μὲ τὸν ἴδιο τρόπο τελειώνει τὸ κήρυγμά Του, ὅταν μετὰ τὴν Ἀνάστασή Του, παραγγέλει στοὺς Ἀποστόλους «νὰ κηρύξουν μετάνοια στ᾿ ὄνομά Του σ᾿ ὅλα τὰ ἔθνη...» Ἔτσι, ἀποκαλύπτεται πὼς ὁ Χριστὸς ἀκολουθεῖ τὸν λόγο τῶν Προφητῶν. Ἐπιβεβαιώνοντας πὼς δὲν ἦλθε νὰ καταργήσει τοὺς νόμους ἢ τοὺς Προφῆτες, ἀλλὰ νὰ τοὺς συμπληρώσει. Τὸν προφητικὸ λόγο νὰ συμπληρώσει μὲ τὸν Εὐαγγελικὸ καὶ ὅλ᾿ αὐτὰ νὰ τὰ ἀνακεφαλαιώσει στό «μετανοεῖτε!».

Τώρα λοιπὸν ὁ ἄνθρωπος ἔχει ἕνα μοναδικὸ τρόπο νὰ διορθώσει ὅ,τι κακὸ ἔχει κάνει· καὶ ἕνα σωτήριο μέσο νὰ διασφαλίσει τὴ σωτηρία του· δηλαδὴ τὴν μετάνοια.

Κάποιες φορὲς ὅμως αύτὸ τὸ σωτήριο μέσο, τὸ ἀπαξιώνει καὶ ἄλλοτε τὸ ἀγνοεῖ. Καὶ ὅσο ἀπαξιώνεται καὶ ὅσο ἀγνοεῖται, τόσο ὁ ἄνθρωπος ἀπομακρύνεται ἀπὸ τὸν λόγο τοῦ Εὐαγγελίου. Τέλος δὲ τοῦ εἶναι τελείως ἀνεφάρμοστος, ἀφοῦ δὲν μπορεῖ νὰ τὸν καταλάβει.

Ταυτόχρονα, ἐὰν ἔτσι πορευόμαστε, τόσο καὶ περισσότερο βαθαίνουμε στὴν ἀμετανοησία. Τόσο καὶ περισσότερο πλησιάζουμε πρὸς τὸν ψυχικὸ θάνατο, ἀφοῦ ἔχουμε ἤδη ἀπωλέσει τὴν ὕπαρξή μας.

Συμβαίνει δὲ αὐτό, ἐπειδὴ δὲν κατανοοῦμε τὸ σφάλμα μας, δὲν ἀντιλαμβανόμαστε τὸ πέσιμο, δὲν ἐνοχλούμαστε ἀπὸ τὸ ἄδικο καὶ ἀνήθικο. Καὶ τελικὰ δὲν ζητοῦμε τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴ σωτηρία μας.

Ὅταν δὲ δὲν ζητοῦμε τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ, εἶναι ὡσὰν νὰ μὴν γνωρίζουμε τὴν μεγάλη ἀγάπη Του καὶ τὴν εὐσπλαγχνία Του. Γιατὶ γιὰ τὸ Θεὸ δὲν ὑπάρχει ἁμαρτία, ὅσο κι ἂν εἶναι μεγάλη, ποὺ νὰ μὴν τὴ συγχωρεῖ.

Ὁ Θεὸς λοιπὸν συγχωρεῖ καὶ ἐλεεῖ ἐκείνους ποὺ θὰ νοιώσουν τὸ σφάλμα τους, «ποὺ κλαῖνε γιὰ τὶς ἁμαρτίες τους, ποὺ ζητοῦμε τὸ ἔλεός Του». Δηλαδὴ, ἐκείνους ποὺ γνωρίζουν τὸν τρόπο τῆς μετανοίας καὶ τῆς συγγνώμης.

Ἐὰν δὲ νοιώσουμε ἔτσι ἀκριβῶς, ἐὰν δὲν λυπηθοῦμε, ἐὰν δὲν κλάψουμε, ζητώντας τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ καὶ δίδοντας τὸ λόγο μας πὼς δὲν τὸ ξανακάνουμε, τότε δὲν μποροῦμε νὰ νοιώσουμε ὡς καινούργιοι καὶ ἀναγεννημένοι ἄνθρωποι. Ὡς παιδιὰ τοῦ Θεοῦ.

Ἐνῶ ἡ ἀμετανοησία εἶναι θόλωση τοῦ μυαλοῦ· τύφλωση ποὺ συσκοτίζει τὸν κόσμο μας καὶ δὲν γνωρίζουμε ποὺ βαδίζουμε. Ἐμεῖς ὅμως νομίζουμε πὼς ὅλα πᾶνε ὄμορφα καὶ καλὰ. Καὶ ἔτσι ζοῦμε μακάριοι καὶ ἀνυποψίαστοι. Γιατὶ στὴν πραγματικότητα ὅλα εἶναι ἄσχημα, ἀνάποδα καὶ κακά.

Κάποιοι τέλος θαρροῦν «πῶς ἡ μετάνοια εἶναι ἀδυναμία καὶ πὼς ἡ ἀμετανοησία εἶναι θέληση. Μακάρι νά ᾿χουμε ὅλοι μας μιὰ τέτοια ἀδυναμία, ποὺ μᾶς ἀνεβάζει καὶ νὰ μᾶς λείπει τέτοια θέληση, ποὺ μᾶς καταστρέφει!».

Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ἡ μετάνοια εἶναι νόμος τοῦ Θεοῦ καὶ λόγος τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ. «Ὁ Χριστὸς λοιπὸν μᾶς καλεῖ γιὰ νὰ μᾶς κάνει καινούργιους καὶ μᾶς βάζει ἕνα ὅρο καὶ ἕνα νόμο, τὴν μετάνοια...».

Καὶ γνωρίζουμε πὼς τὸ καινούργιο ὑπάρχει μόνο ἐὰν ταυτιστεῖ μὲ τὸ ἀληθινό. Ὅτι λοιπὸν εἶναι ἀληθινό, προέρχεται καὶ εἶναι τοῦ Θεοῦ. Καὶ ὅ,τι εἶναι τοῦ Θεοῦ, εἶναι πάντα καινούργιο καὶ παρέχει τὴν αἰώνιο ζωή».

Ἐμεῖς λοιπὸν καλούμαστε νὰ γίνουμε μέτοχοι αὐτῆς τῆς αἰώνιας ζωῆς, τῆς Βασιλείας τοῦ Χριστοῦ. Καὶ ἕνα τρόπο καὶ ἕνα μέσο ἔχουμε γιὰ νὰ πορευτοῦμε πρὸς τὰ ἐκεῖ. Κι αὐτὸ εἶναι ἡ μετάνοια. Γι᾿ αὐτὸ ὁ Χριστὸς τονίζει πάντα μέσα στοὺς αἰῶνες· «μετανοεῖτε· γιατὶ πλησίασε ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν!...». 

Πηγή: http://amvwnorthodoxias.blogspot.com