Τὸ Πανηγύρι τῆς Ἁγίας Τριάδας στὸν Πειραιᾶ το 1944.

Στὶς 11 Ἰανουαρίου τοῦ 1941 ὁ Πειραιᾶς δέχτηκε ἀλλεπάλληλες βομβαρδιστικὲς ἐπιθέσεις ἀπὸ τὰ συμμαχικὰ στρατεύματα. Ἀν καὶ ἡ ἐπίθεση αὐτὴ πέρασε στὰ ψιλὰ τῆς ἱστορίας μιας καὶ τὴν ἱστορία τὴν γρἀφουν οἱ νικητὲς, ὥστοσο αὐτὸς ὁ βομβαρδισμὸς ἄλλαξε τὴν φυσιογνωμία τῆς πόλης τοῦ Πειραιᾶ καὶ σκόρπισε δυστυχία καὶ πόνο.

Ἡ πόλη εἶχε καταστραφεῖ ὀλοσχερῶς ἀπὸ τὸ λιμάνι ἕως τὸ Δημοτικὸ Θέατρο. Προφορικὲς μαρτυρίες ἀναφέρουν ὅτι ὁ εφημέριος τοῦ Ναοῦ τοῦ Ἀγίου Κωνσταντίνου ἀρχιμ. Θεόκλητος Σφήνας ἔκανε δεήσεις μέσα στὴν Ἔκκλησία μὴν ἔχοντας φόβο. Καὶ ὦ τοῦ θαύματος! Οἱ βόμβες δὲν ἄγγιξαν τὴν Ἐκκλησία.

Ὁ τύπος τῆς ἐποχῆς ἀναφέρει ὅτι τὴν ἑπόμενη μέρα ἀνασύρθηκαν ἀπὸ τοὺς δρόμους 1000 ἄτομα ἐνῶ ἐκατοντάδες τραυματίες γέμισαν τὰ νοσοκομεία. Στὸ Νεκτροταφεῖο τῆς Ἀναστάσεως θάβονταν μέχρι καὶ τὶς 28 Ἰουνίου (5 μῆνες ἀργότερα) θύματα τοῦ βομβαρδισμοῦ, ὀ ἀκριβὴς ἀριθμὸς τῶν ὀποίων μένει ἀκόμη ἄγνωστος.

Ὁ Ναὸς τῆς Ἀγίας Τριάδος χτυπήθηκε μὲ ἰδιαίτερη σφοδρότητα, ἀφοῦ τουλάχιστὸν 8 βόμβες ἔπεσαν στὴν ὁμόνυμη πλατεῖα. Ὁ Ναὸς καταστράφηκε ὁλοσχερῶς μὲ ἀποτέλεσμα να σκοτωθοῦν μέσα σὲ αὐτὸν 50 ἄτομα ποὺ εἶχαν τρέξει στὸ ἐσωτερικό του ἀναζητῶντας τὴν ἀσφάλεια.

Τὰ ἱερὰ σκεύη, οἱ εἰκόνες καὶ τὰ λείψανα τοῦ Καθεδρικοῦ Ναοῦ ἀνασύρθηκαν καὶ φυλάχτηκαν γιὰ ἀρκετὰ χρόνια στὸν ναό τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνου καὶ Ἑλένης. Τὴν 1η Ἰουνίου τοῦ 1944 τὸ Ἐκκλησιαστικὸ Συμβούλιο του Ναοῦ τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καὶ Ἑλένης δημοσίευσε ἀνακοίνωση – πρόσκληση τέλεσης τοῦ πανηγυριοῦ τῆς Ἁγίας Τριάδας στὸν Ναό τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνου. Στὴ συνέχεια ἀκολούθησε λειτανεία τῶν λειψάνων καὶ τῶν εἰκόνων γύρω ἀπὸ τὰ βαμμένα μὲ αἷμα συντρίμμια τοῦ Καθεδρικοῦ Ναοῦ. Ἦταν μιὰ συγκινητικὴ πρωτοβουλία. Προσπάθεια μνήμης, προσευχῆς, ἐπούλωσης τῶν πληγῶν.

Τὶς ὡριακὲς ἐκεῖνες στιγμὲς τοῦ πόνου φαίνεται ὁ Θεὸς νὰ ἔχει ἐγκαταλείψει τὸν κόσμο (μᾶλλον ὁ ἄνθρωπος ἔχει προηγουμένως ἐγκαταλείψει τὸν Θεό). Πόσο πόνο μπορεῖ να εἶχε ἡ ψυχὴ τοῦ Πειραιώτη τῆς ἑπόμενης μέρας τοῦ βομβαδισμοῦ ποὺ γύριζε ἀνάμεσα στὰ χαλάσματα καὶ τὰ πτώματα, ἔβλεπε τὴν καταστροφὴ, τὴν ἀνθρώπινη ἁμαρτία καὶ μύριζε παντοὺ τὸν θάνατο.

Ὁ χρόνος κύλισε, ὁ πόνος παρακλήθηκε ἀπὸ τὸν Παράκλητο καὶ μετατράπηκε σὲ δύναμη δημιουργική, σὲ θέληση γιὰ ζωή, σὲ πίστη γιὰ ἔναν καλύτερο κόσμο.

Πηγές:
1) Πειραϊκά, τόμος 1, Ἰανουάριος 2003
2) Ἀρχεῖο Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίων Κωνσταντίνου καὶ Ἐλένης Πειραιῶς.